Werbalna6

yg CffK I, Poduawy

koinpctcnrm Swiimjc Om pob/un. uU trudne nio/c być osiągnięcie wied/y ńj, Ęcmsi itgiK on puwicdtM i /mbW w syiuałj«ch koinurukącyrjnyc h.

/tiahytic wiedzy na lemat himiinik^cp nicjoc luiwc. fc/ymy się komimik.n _p |>ric? wiele la! W sposób aMorrrudny, zazwyczaj metodą prób i błędów. W/ględnrr rn.ilą Uom czasu w życiu «j»ę<J/;um tu pisaniu I prze/ większość kimiunikujetnysię I mm personalnie, w grupach i iii sytuacjach publicznych. Chociaż prawic każd> I t nas przez ponad dziesięć lat otrzymuje formalne instrukcje ną temat Umiejętno*, I pisania, rylkn Iiirwielu dmiajr luimalnc imtiukcjc nu lemat komunikacji ustnej. I Tw/ii rodzice mogli cię nauczyć ogólnych zasad współżycia społecznego, takich jak I uprzejmość, zwracali uwagę na mówienie „proszę i •d*iękuję’Valc* jak ęzę&io I rodiicr zabierająswcjjedziecko na bok. żeby wyjaśnić mu, jak podąża* i* lematem I mzmrtwy lub mrowić po kolei w jej trakcie? Na przykład, czy ktoś kiedykolwiek I nauczył t ię, /c kiedy dicesz coś fi<»wiedzieć w trakcie rozmowy, to należy poczekać, I aż łom mówca zakończy zdanie. nawią/jir kontakt wzrokowy wskazujący na I ipitnwiMĆ. Irklu> usztywnić postawę, wstrzymać oddech i korzystać z gestów-Prawdopodobnie /nas/ cc wwmlcie wskazówki, ale można przypuszczać, że wied/ę tę alobyhi mc formalnie.

Uicd/j mo/r bvc l gruU/a podzielona na •co" i .jak" i jest określani I <rtjfan*irdmn yab> wscd/a deklaratywna I proceduralna. Wiedza deklaratywna I zawiera /nayicnofc tematów. słów. znaczeń ild.. wymaganych w jakiejś sytuacji I Wiedza proceduralna to wied/a aa temat tego, jak w określonej sytuacji I rhir/ać. planować i odtwarzać wied/ę deklaratywną. Kiedy starasz się odprawo I ja/d%. tM idufc*/ rg/.iniui pisemny z przepisów nichu drogowego i wiech.) o prowadzeniu pojazdu iwicil/.i deklamiywn.i) oraz egzamin « umiejętności I kierowania    liodrm. w którym    B rzeczywiste umiejętności I

wykorzystywania wiedzy « IrkUratJ ukój w samochodzie pode/as J0zdy (wiedza I proceduralna).

Dla większości z na» kwestią zasadniczą podczas oceny czyichś umiejętności I PMrHjil/«-uu umochodh jejty (mi lub jej rzeczywiste kierowanie autem. Podobnie im | koniumluM U Działanie zależy od motywacji I wiedzy, aJo w rezultacie to j I • /»• Mniur tM tumanie jakiejś osoby i jc| umiejętności B oceniam* jako kompetentne lab nie.

2.2.S. Umiejętności

Mo/łu h»r mmUjnn uriWiHi okiopuych, jak i lanuuitycznyt:li przedstawień I iraiiłmtłi N«wn luguni Atorn fij zmotywowani do dobrc*| gry i, praw I i|<^Md4iiur nj teku utuk O* oicni sprawia, żc fa h przrd*i.iwic-ni.< są zter OÓBMrbI odpowiedzią fem to. ar brakuje 1111 umiejętności aktorskich. Miwlayy'• •' I tu    tunH motywacji I wied zy

UaldfiMkl te iwwwlui zachowanie zorientowane na cci. Mumii być I jr..i.uł/aln<. politował ka/dn»u udajr M H pr/>|widkowo. ale |t*/eli nic* potrafi I Ósląjmid MM |*»»n*M»iue_f 11 B KU «" |BH| opanowana pizi-Z daną osobę

MotStt rozpocnfr przemówienie ud bardzo śmicw.ncgo wilępu. dr |c*l* nic wywołasz imlethu ponownie, nie mn/tta o tobie powied/ui, że mav uitiłejęinutf tworzenia humorystycznych wnępńw. Umiejętności 14 /orientowane na «r|.

(MMiicwa/ inuui| by/ planowane / /umiarem <Mii^nięcia c/cgoi. Jeżeli n*c są, to >.| po prnsiu zachowaniami, a nie zachowaniami wynułgnjycynit umiejftnoiri. Stwierdzenie. że jakai osoba jest utalentowanym komikiem, to powiedzenie, że celowe zachowania tej osoby .skutecznie wywołuje śmiech i oklaski widowni.

Umiejętnidd komunikacyjne występują ‘zarówno na poziomie ug/nnyin, jak 1 jednostkowym. Na ttoawnie t^Alnym. np. niezależnie od kręgu kulturowego,

Iii(l/i<* powinni umieć zadawać pytania, wyrazem twarzy prezentować mkie emocje, jak złość, smutek, radość oraz wykonywać rytuały twią/unc / witaniem kogoś 1 uścisk dtnni. ukłony. m.u hanieoznaczające .r/ck"). Wszy sry ludzie wc wszystkich kulturach tworzą rutynowe wzory zachowań, wykorzystywane w określonych sytuacjach. Niemniej na poziomie jednostkowej sytuacji każde wydarzenie komunikacyjne reprezentuje niepowtarzalna interakcję. Towarzyska pogawędka prawdopodobnie zawsze wygląda jak towarzyska pogawędka, ale każdy jej epizod jest inny niż to. czego wcześniej doświadczyłeś. Dlatego też niektóre

umiejętności są \fykorzystywane prawie we wszystkich sytuacjach, ipumit. u, j.uut ~~ a niektóre są zarezerwowa nr tylko dla tych bardzo szczególnych. >*• >1 *4    modem

Stule wykorzystujemy umiejętności komunikacyjne, które dob- komp^ency. r/.e sprawdziły się w przeszłości. Chociaż każda pierwsza randka jes;    ' ~*^m **

inna. istnieje wystarczające podobieństwo, ijc ludzie myślą na jej temat w laki sam sposób albo że tim|.j model tego, co prawdopodobnie się wydarzy i kiedy. Wiedza ta stanowi ich model roboczy (Berger. 1987). Stąd osoba komunikująca się nabywa nowe umiejętności przez całe życie. Różne rukr i sytuacje wymagają odmiennych połączeń tych umiejętności, a umiejętności przypisane jednej roli są wykorzystywane w innej. W rezultacie, aktor wnosi repci tuar swoich umiejętności w ka/de przedstawienie, wybierając i wykorzystując te. które dadzą najbardziej kompetentne przedstawienia.

Żeby komunikować się kompetentnie, musimy być zmotywowani. posiadać wird/ę i uniiejętnośi 1 Te trzy kluczowe składnika mogą być wykoriymnc do analizy kompetencji lub jej braku osoby komunikującej się w każdej sytuacji Kiedy komunikujemy się. stosujemy te trzy elementy w rzeczywistej sytuacji, wobec określonego rodzaju w id/ów. co doprowadza nas do kontekstu — c/wanego składnika naszego modelu

2.2.4. Kontekst

Kontekst komunikacji tworzy ramy. w których zachodzi interakcja. W muzeum patrzy*/ na obraz i często nie dostrzegasz jego ram. ale to ramy ustalam granice, uki 1‘sUfą. cn jest na obrazu*, a co poza nim. definiują. o» powinno się uważać za samą utulą. W komunikacji kontekst składa się / dostrzeganych przez nas granic, które fMimagają nam w ustaleniu, co jest komunikacją i jaka być powinna.