3582316684

Rozpoznanie geotechniczne *■> dane dotyczące warunków gruntowo-wodnych: genezy, rodzaju, własności fizycznych, chemicznych i mechanicznych, poziomu wód gruntowych. Decyduje o wielkości obciążeń dopuszczalnych, rodzaju konstrukcji, sposobie i głębokości posadowienia i o rodzaju materiału na fundamenty.

Wykopy badawcze w celu sprawdzenia, czy podłoża gruntowego nie stanowią nasypy. Dają b. wyraźny obraz uwarstwienia gruntu, umożliwiają ustalenie poziomu glejowego, przebiegu powierzchni poślizgów, stopnia spękania skał, upadu warstw, głębokości i stopnia zwietrzenia itp. Max 2-Ki m

Wiercenia badawcze umożliwiają zbadanie gruntu do znacznej głębokości. W pobliżu fundamentów, poza ich obrysem. Dla małych budynków min. 3 otwory nie w jednej linii. Dla większych - min. 5: 4 w narożach, 1 w środku (rozstaw <=30 m). Głębokość 8=12 m,

A - Próbki o nienaruszonej strukturze i zachowanej wilgotności naturalnej (NNS)

można na nich zrobić wszystkie badania. Rura 100 x 250 mm Krążki drewniane lub z papy + 3 razy parafinowanie

B - Próbki o naruszonej strukturze, lecz zachowanej wilgotności naturalnej (NW)

zachowują wilgotność i uziamienie, nadają się tylko do niektórych badań. Nierdzewne puszki, słoiki lub weki.

C - Próbki o naruszonej strukturze i niezachowanej wilgotności naturalnej (NU)

Tylko uziamienie. Skrzynki drewniane lub worki płócienne

Analiza granulometryczna (uziarnienia)    Nazwę gruntu określa się wyłącznie na

podstawie procentowej zawartości poszczególnych frakcji.

Analizę sitową (rozsegregowanie gruntu pod wzgl. wielkości ziarn wg wymiarów oczek sit) stosuje się do gruntów, których wymiary ziarn są większe niż 0,06 mm Wykonanie: Potrzebne jest 8 sit (25, 10, 2, 1, 0,5, 0,25, 0,1, 0,071 lub 0,063 mm), wstrząsarka, suszarka, waga. Grunt wysuszyć do stałej masyw 105=110 °C, wyrzucić ziarna > 40 mm Masa próbki: 200=250 g piasku drobnego, 250=500 g piasku średniego, 500=5000 g piasku grubego, żwiru lub pospółki. Jeśli cząstki się zlepiają, to przetrzeć w wodzie i policzyć ile było iłów. Zawartość frakcji Zi = mi / ms * 100%, gdzie mi - masa frakcji pozostałej na sicie, ms - masa całej próbki. Potem robi się wykres krzywej uziarnienia. Metodę areometryczną (rozsegregowanie gruntu według wymiarów cząstek na podst. szybkości ich opadania w wodzie wg prawa Stokesa) stosuje się do określenia składu ziarnowego gruntów, których cząstki mają średnice zastępcze < 0,06=0,074 mm Metoda kombinowana: ziarna o d > 0,06 mm i średnice zastępcze < 0,06 mm

Wykonanie: Areometr składa się z nurnika i jego przedłużenia w kształcie rurki. W dolej części znajduje się obciążenie, na rurce jest podziałka. Potrzeba; sito o boku oczka 0,071 lub 0,063 mm, areometr wyskalowany na 20 °C, waga, kolby stożkowe 750=1000 ml, cylindry pomiarowe 1000 ml i d = 60-65 mm, termometr, woda destylowana, amoniak 25%, mieszadełko. Pobrać grunt w stanie wilgotności naturalnej: 30=40 g iłów, 40=60 g glin, glin pyiastych i pyłów, 60=80 g Gp i Pg, 80=150 g P7t. Wymieszać z wodą destylowaną do uzyskania konsystencji miękkoplastycznej i pozostawić na kilkanaście godzin do namoknięcia. Pobrać dwie próbki do oznaczenia wilgotności i jedną do oznaczenia gęstości właściwej. Potem obliczyć masę szkieletu próbki ms = 100*mm / (100 + w), mm - masa w stanie wilgotnym [g], w wilgotność [%]. Wymieszać, dodając wody dest. i stabilizator (amoniak - 3 ml na 1000 ml zawiesiny). Zlać na sito i wymyć cząstki większe niż oczko sita, wysuszyć je i poddać analizie sitowej, jeśli jest ich > niż 10% suchej masy próbki. Resztę zlać do kolby stożkowej i gotować przez Yi godziny. Ostudzić i przelać do cylindra, dopełnić