3582322722

UMOWA PRZECHOWANIA

Przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie.

Do zawarcia umowy przechowania nie jest wystarczające samo oświadczenie woli stron. Konieczne jest do jej zawarcia również oddanie rzeczy na przechowanie. Toteż umowę przechowania zalicza się do umów realnych. Umowa przechowania dotyczyć może tylko rzeczy ruchomych, zarówno oznaczonych co do gatunku, jak i co do tożsamości. Przechowanie natomiast nie może dotyczyć nieruchomości. Umowa, której treścią byłoby zobowiązanie do pieczy nad nieruchomością, byłaby, zależnie od treści, umową o pracę lub umową zlecenia.

Umowa przechowania należy do umów rozpowszechnionych w życiu codziennym. Jest ona z reguły zawierana w interesie oddającego rzecz na przechowanie. Z umową tego rodzaju spotykamy się w stosunkach między ludźmi, np. przy oddaniu rzeczy na przechowanie na czas urlopu, a także przy oddawaniu okryć do szatni, bagażu do przechowalni itd. W wielu wypadkach przechowanie występuje jako element uboczny przy innych umowach (przewozu, komisu).

Odpłatność nie należy do istotnych składników umowy przechowania, toteż może ona być zarówno odpłatna, jak i nieodpłatna. Gdy strony na temat odpłatności nic nie postanowiły w umowie, a z okoliczności nie wynika, że przechowanie miało być nieodpłatne, przyjmuje się, że jest ono odpłatne.

Zawarcie umowy przechowania nie wymaga szczególnej formy, toteż zwykle jest ona zawierana ustnie. Niekiedy w chwili oddawania rzeczy na przechowanie składający otrzymuje odpowiedni znak legitymacyjny (np. numerek). Utrata znaku nie przekreśla jednak możliwości odebrania rzeczy oddanej na przechowanie, zobowiązuje tylko do wykazania przez składającego swych praw za pomocą innych dowodów. Umowa przechowania może być również zawarta w sposób dorozumiany, np. gdy pacjent pozostawia płaszcz na wieszaku w zakładzie stomatologicznym.

Obowiązkiem przechowawcy jest przede wszystkim roztoczenie pieczy nad rzeczą, aby zachowana była przez okres przechowania w stanie niepogorszonym. W tym celu przechowawca powinien przechowywać rzecz w taki sposób, do jakiego się zobowiązał, a w braku odpowiednich postanowień w tym względzie, w taki sposób, jaki wynika z właściwości przechowywanej rzeczy i z okoliczności. Ma on prawo, a nawet obowiązek zmienić miejsce i sposób przechowywania rzeczy, gdyby okazało się to konieczne dla jej ochrony przed utratą lub uszkodzeniem. Gdy jest to możliwe, powinien przed dokonaniem takiej zmiany uzyskać zgodę składającego.

Nie wolno przechowawcy używać rzeczy bez zgody przechowującego, chyba że jest to konieczne do jej zachowania w stanie niepogorszonym. Nie może on również oddać rzeczy na przechowanie innej osobie, chyba że jest do tego zmuszony przez okoliczności.

Odpowiedzialność przechowawcy oparta jest na zasadzie winy. W pewnych wypadkach odpowiedzialność jego ulega jednak zaostrzeniu. I tak, jeśli przechowawca bez zgody składającego i bez koniecznej potrzeby używa rzeczy albo zmienia miejsce lub sposób przechowywania albo jeżeli oddaje rzecz na przechowanie innej osobie, jest on odpowiedzialny także za przypadkową utratę lub uszkodzenie rzeczy, które by w przeciwnym razie nie nastąpiło. Obowiązkiem składającego, gdy przechodnie jest odpłatne, jest zapłacenie wynagrodzenia przewidzianego w umowie lub taryfie. Niezależnie od tego, czy przechowanie jest odpłatne, czy nie, składający powinien zwrócić przechowawcy wydatki poniesione przez niego w związku z przechowywaniem wraz z odsetkami i zwolnić go od zobowiązań zaciągniętych w powyższym celu.