T [°C]
lub oktaedrycznych lukach sieci regularnej przestrzennie centrycznej. Własności mechaniczne ferrytu są bardzo podobne do własności czystego żelaza a. Charakteryzuje się on małą twardość
sferoidyzujące. W podeutektoidalnych stopach żelaza, a szczególnie niskowęglowych stalach, wskutek niedoboru węgla płytki cementytu są mniej wykształcone i perlit często przyjmuje postać
składników. Wytrzymałość na rozciąganie Rm = 30 kG/mm2 (300 MN/m2), wydłużenie A10 40%, udarność natomiast w granicach 18 kGm/cm2 (1,8 MJ/m2).
Austenit, tak jak ferrytu, jest roztworem stałym występującym w układzie żelazo-węgiel. Jest to temperaturze eutektycznej 1147*C (w układzie metastabilnym Fe-Fe3C). Dużo większa w
wydłużenie A10 = 40-60%, dużą wytrzymałość Rm = 70-80 kG/mm2 (700-800 MN/m2), twardość 200 HB i dużą udarność K = 20-30 kGm/cm2 (2 - 3 MJ/m2).
Cementyt jest związkiem żelaza i węgla, to znaczy, węglikiem żelaza Fe3C o strukturze rombowej. Komórka elementarna cementytu zawiera 12 atomów żelaza i 4 atomy węgla, co odpowiada czterem cząsteczkom Fe3C. Skomplikowana sieć cementytu zapewnia mu znaczną twardość około 700 HB, lecz zarazem i kruchość. Wiązania między atomami żelaza w cementycie mają charakter czysto metaliczny, natomiast wiązania między atomami żelaza i węgla prawdopodobnie są zbliżone do kowalentnych. Przewaga wiązania metalicznego decyduje o własnościach metalicznych, takich jak np. przewodność elektryczna i połysk metaliczny. Do temperatury 210oC zwanej przemianą A0 cementyt jest ferromagnetyczny, a powyżej staje się paramagnetyczny. Gęstość cementytu w temperaturze otoczenia wynosi 7,68 g/cm3, jest więc nieco mniejsza od czystego żelaza. Na osnowie cementytu mogą tworzyć się roztwory stałe różnowęzłowe, w których atomy węgla są zastępowane atomami niemetali, np. azotu, zaś w miejsce atomów żelaza mogą wchodzić atomy
jasne zabarwienie, co bardzo często utrudnia odróżnienie go od ferrytu, chociaż nie wykazuje
ferryt. Wewnętrzny układ płytek cementytu i ferrytu można dokładnie ujawnić na mikroskopie 3. Płytki cementytu i ferrytu w perlicie układają się w tzw. wiązki o zmiennej orientacji różnymi kątami. Płytkową postać cementytu w perlicie, jak również siatkę cementytu wtórnego