1636660657

ROZDZIAŁ 1. PODSTAWY

Najważniejszą i zarazem często najbardziej zaskakującą i zdumiewającą rzeczą związaną z Prologiem jest to, że

Pisanie programu w Prologu nie polega na opisywaniu algorytmu!

Jak to? Przecież od lat, z mozołem i w wielkim trudzie wpajano nam do głowy, że zanim zaczniemy pisać program to musimy ułożyć odpowiedni algorytm. Gdy się już tego nauczyliśmy i przyjęliśmy za pewnik, nagle okazuje się, że wcale tak nie musi być. Niestety bardzo trudno jest przestać myśleć algorytmicznie o problemie. Jest to silniejsze od nas, bo tak nas nauczono. Tym czasem w Prologu istotne jest coś zupełnie innego. Oto bowiem zamiast opisywać algorytm, opisujemy obiekty związane z problemem i relacje pomiędzy tymi obiektami. Stąd właśnie Prolog często bywa określany jako język opisowy i deklaratywny. Oznacza to, że implementując rozwiązanie jakiegoś problemu nie podajemy jak go rozwiązać (jak to ma miejsce w imperatywnych językach programowania takich jak np. C lub Java) ale określamy czego on dotyczy używając do tego faktów i reguł. Rolą Prologu jest wywnioskowanie rozwiązania na podstawie podanych przez nas informacji.

1.2 Obiekty i relacje

Programowanie w Prologu polega na „definiowaniu" obiektów i określaniu wiążących ich relacji. Odmienne jednakże od tradycyjnego (tzn. występującego w klasycznym programowaniu obiektowym) jest pojmowanie obiektu.

1.2.1 Obiekt „klasyczny”

Pomimo, iż zajmujemy się Prologiem to aby uświadomić sobie co jest w nim tak odmiennego od innych języków, poświęćmy trochę miejsca na przypomnienie, czym jest „klasyczny" obiekt, znany z takich języków jak np. C++ czy Java. W tym ujęciu obiekt to podstawowe pojęcie wchodzące w skład paradygmatu obiektowości w analizie i projektowaniu oprogramowania oraz w programowaniu. Jego koncepcja ma ułatwić cyfrową reprezentację realnych obiektów. Czym charakteryzują się rzeczywiste obiekty?

Obiekty jakie otaczają nas w rzeczywistym świecie posiadają dwie istotne cechy: stan w jakim w danej chwili się znajdują* oraz zachowanie jakie dla nich jest typowe. I tak psy mają swój stan (kolor, wagę, są głodne lub najedzone...) oraz zachowanie (szczekanie, bieg, leżenie, merdanie ogonem. ..). Także telewizory mają swój stan (włączony lub wyłączony, głośność, numer programu...)

^rLub cechy jakie posiadają.