Barometr
Barometr - przyrząd do pomiaru ciśnienia atmosferycznego. Pierwszy barometr rtęciowy,
został wynaleziony w 1643 roku przez E. Torricellego w związku z jego badaniami nad
ciśnieniem atmosferycznym (ściśle: Torricelli opracował projekt urządzenia a wykonał je
jego współpracownik V. Viviani). Była to rurka szklana długości około 1 metra, zamknięta
na jednym końcu i połączona ze zbiorniczkiem rtęci tak, że całość (rurka, zbiorniczek,
powietrze) stanowiły naczynia połączone; rurka wypełniona była rtęcią. Przy pionowym
ustawieniu barometru słupek rtęci w rurce opadał (nad nim wytwarzała się próżnia) do
pewnego poziomu. Wysokość słupa rtęci w rurce nad poziomem rtęci w zbiorniczku
odpowiadała równowadze ciśnienia słupa rtęci i ciśnienia otaczającego powietrza.
Wysokość ta jest więc miarą ciśnienia atmosferycznego.
Barometr rtęciowy został ulepszony w 1665 roku przez R. Hooke'a, który wprowadził
podziałkę umożliwiającą bezpośrednie odczytywanie wysokości słupka rtęci w rurce
nad poziomem cieczy w naczyniu.
Zasadniczo w tej postaci barometr rtęciowy przetrwał do dziś i znajduje powszechne
zastosowanie w meteorologii. Jest to przyrząd stosunkowo dokładny, jednakże
niewygodny w użyciu (przede wszystkim ze względu na to, że stanowi naczynie z
cieczą). Wygodniejszy i dlatego znacznie bardziej rozpowszechniony jest inny typ
barometru - barometr metalowy, zwany też aneroidem, wynaleziony w 1844 roku
przez L. Vidiego.