293017176

Metody terapii chroniczne infekcje ucha, ćwiczenie to stanowi wyzwanie, ale po kilku tygodniach ćwiczeń zauważa się wyraźne wyniki poprawy równowagi i stabilności. Słoń jest również zalecany dla dzieci z zaburzeniami koncentracji, ponieważ ćwiczenie to wspomaga pełną aktywację tworu siatkowego, tym samym poprawiając uwagę. Kapturek myśliciela. Kapturek myśliciela pobudza cały mechanizm słuchu i wspomaga pamięć. Wykonuje się go przez kilkakrotne odwijanie uszu z góry do dołu. Zamykamy oczy i przez kilka minut słuchamy: czy słyszymy tak samo obydwoma uszami? Czy jedno ucho wydaje się nam większe? Czy słyszenie jest wyraźniejsze? Czy niektóre dźwięki są przytłumione? Odwijamy uszy około trzech razy po każdej stronie i zamykamy oczy. Zauważamy różnicę. Kapturek myśliciela jest bardzo przydatny, kiedy uczeń musi przypomnieć sobie techniczną informację podczas pisania. Pomocny jest w zapamiętaniu informacji. Energetyczne ziewanie. Energetyczne ziewanie wykonuje się masując mięśnie wokół stawu skroniowo-żuchwowego. Staw ten znajduje się do przodu od otworu słuchowego. Łączy on szczękę z żuchwą. Przez staw przebiegają pnie pięciu głównych nerwów czaszkowych, które zbierają informacje czuciowe z całej twarzy, mięśni oczu, języka i ust, aktywizują wszystkie mięśnie twarzy, oczu i ust odpowiedzialne za wydawanie głosu. Wspomaga efektywność werbalizacji i komunikacji. Akumulator. Akumulator jest ćwiczeniem wydłużającym i pogłębiającym oddychanie, co zwiększa pobór tlenu, rozluźnia mięśnie szyi i ramion oraz wspomaga swobodny przepływ płynu mózgowo - rdzeniowego w centralnym układzie nerwowym. Akumulator pobudza cały organizm. Aby wykonać to ćwiczenie należy położyć dłonie na stole przed sobą. Obniżyć brodę do piersi, czując napięcie z tyłu szyi i rozluźnione ramiona. Biorąc głęboki oddech należy pochylić się do przodu z głową podnosząc brodę do góry i do tyłu pozwalając plecom wygiąć się. Robimy wydech i kładziemy brodę na piersi.

Metoda N. C. Kepharta

Program terapii psychomotorycznej przedstawiony przez N. C. Kepharta ma na celu poprawę poziomu rozwoju dziecka, ale kładzie większy nacisk na konkretne wybiórcze zaburzenie, które zakłóca funkcjonowanie całości. Metoda Kepharta ma duże znaczenie w procesie terapeutycznym stosowanym wobec dzieci wykazujących zaburzenia rozwoju funkcji percepcyjno - motorycznych. Szczególnie ważne jest doskonalenie mechanizmu percepcyjno -motorycznego, kojarzenie danych sensorycznych z ruchowymi, bowiem pozwoli to sprostać różnorodnym wymogom sytuacji. Stąd też dziecko od najwcześniejszych lat powinno manipulować rzeczami i własnym ciałem. Musi ono między innymi wypróbować wszystkie możliwe reakcji mięśniowe, do których jest zdolne. Wiąże się to z odkrywaniem zakresu swoich możliwości ruchowych. Kephart uważa, że w każdym stadium rozwoju dziecka konieczna jest ogromna ilość doświadczeń, które winny być projektowane przez samo dziecko. Tymczasem współczesna cywilizacja choć wymaga od dziecka uczenia się wielu rzeczy, to jednocześnie zmniejsza możliwość ćwiczeń podstawowych W koncepcji autora akcentowana jest teza, że nie należy traktować oddzielnie dwóch procesów: odbioru wrażeń zmysłowych (doznania percepcyjne) i przekazywania impulsów nerwowych (reakcje ruchowe). Czynności percepcyjne i motoryczne muszą być traktowane jako jedność percepcyjno - motoryczna. Celem metody jest wykrycie w zakresie jakich sprawności nastąpiło "załamanie procesu rozwojowego". Kephart