Altówka pochodzi od włoskiego „viola". Nazwę tę początkowo używano do określenia instrumentu przytrzymywanego pomiędzy kolanami. Jednak za prawdziwego przodka zarówno skrzy piec jak i altówki należ/ uznać wiolę" opieraną na ramieniu. Nie wiadomo kiedy dokładnie altówka się pojawiła, ale najstarszy zachowany egzemplarz pochodzi z 1580 roku i został on wykonany przez Paola Zanettiego. Instrument ten należy do rodziny instrumentów strunowych smyczkowych. Jest nieco większa od skrzypiec (jest o jedną siódmą większa oraz jej smyczek jest nieco dłuższy i cięższy), posiada miękką, łagodną i głęboką barwę brzmienia, jednocześnie mniej jaskrawą niż skrzypcowa. Jej cztery struny są strojone o kwintę niżej niż w skrzypcach. Altówka rzadziej jest uż/wana jako instrument solowy, przede wszystkim wchodzi ona w skład zespołów kameralnych oraz orkiestry symfonicznej. Przez bardzo długi czas służ/ła ona niemal wyłącznie za instrument pomocniczy w muzyce orkiestrowej i kameralnej. Dopiero kiedy zwróciła uwagę swoją unikalną jakością tonu oraz niskim, niemal nosowym, tajemniczym brzmieniem, zaczęto ją wykorzystywać równieżjako instrument solowy. Pod koniec XVIII wieku muzycy zaczęli doceniać charakterystyczne piękno tego brzmienia, i co się z tym wiązało, altówka zaczęła stopniowo nabierać coraz większego znaczenia.
Ciekawostki:
Wczesne altówki posiadały grube, luźno mocowane struny, przez co wydawały dźwięk cichszy i bardziej przytłumiony w porównaniu z instrumentami współczesnymi.