Cudowne z
rebię
Jeden król miał piękną córkę i wielu przyjeżdżało starać się o nią. Ale ten miał ją
dostać, kto jej imię zgadnie - a nikt prócz ojca i córki nie wiedział, jak się ona nazywa -
kto zaś nie zgadnie, to zginie. I zjeżdżało się wielu, a że zgadnąć nie mogli, więc ich
ojciec ścinać kazał. Zmartwiona tym córka chodziła raz po sadzie i mówi do siebie
głośno:
- O, Marcybelo! Wieleż to już dusz przez ciebie zaginęło!
A zły duch, który nad nią się unosił, usłyszał te słowa, i wkrótce przedzierzgnął się
w bogatego pana, zajechał karetą do jej dworu. I gdy stanął na sali, wymówił wyraz
nie
jej imię. Wtedy ojciec rzekł:
- No, kiedy zgadł, to niech ją bierze.
Ale on mówi, żeby ślub był za trzy dni, a on tymczasem pojedzie i przygotuje się.
I gdy odjechał, śni się pannie pierwszej nocy, że konie stoją przed pałacem, całe
stado. I prosi ojca nazajutrz, żeby je kazał wyprowadzić. A była tam stara klacz, która
się oz
rebiła. To z
rebię zaraz za panną poleciało, do pokoju za nią pobiegło i nie można
go było od niej oderwać. W nocy to z
rebię odezwało się do panny:
- A wiesz ty, kto ciebie chce poślubić? Oto zły duch!
I radziło jej żeby, jak będzie jechała do ślubu, usiadła po prawej stronie, i gdy będą
wjeżdżać na cmentarz kościelny, wyskoczyła z powozu na z
rebaka.
Tak się stało. Gdy już wjeżdżali do wrót kościelnych, ona nagle wyskoczyła i stał
tam z
rebak, na którego wskoczyła i uniosła się z nim w powietrze. A kareta i zły duch
w smołę się rozleli.
W dalekiej stronie z
rebak spuścił się do ogrodu królewskiego (drugiego króla),
wysokim obwiedzionego murem. Było rano, z
rebak się pasł, a ona usnęła. A
ogrodowy, spostrzegłszy to, dał znać królowi. Cała jego rodzina wyszła, by zobaczyć tę
piękną pannę i z
rebca.
I podobała się ona nadzwyczajnie królewiczowi. Jak ją do pałacu przynieśli,
królewicz się w niej zakochał i chciał się z nią ożenić, bo i rodzicom się podobała.
Po ślubie w rok, kiedy się spodziewała dziecka, matka wzięła ją, dla spokojności,
do letniego swego mieszkania o kilka mil na wieś, gdy ojciec z synem pozostali w
mieście, a ona z nim rozłamała się pierścionkiem. Na wsi powiła ona dwóch synów
bliz
niaków. Wtedy matka napisała list do syna: "Ciesz się synu, twoja żona dwóch
synów powiła". A posłaniec idąc z tym listem, gdy zobaczył w pół drogi oberżę i
wesołość w niej, stanął tam na przekąskę i podchmielił sobie i zdrzemnął się, a
oberżysta (zły-duch) wyjął mu list z kieszeni i włożył drugi: "Ciesz się mój synu, bo
twoja żona dwoje szczeniąt powiła".
Odebrawszy ten list, syn, choć rozgniewany, odpisał: "W Bogu się wszystko dzieje,
ja wkrótce sam będę". Z listem tym wracając posłaniec wstąpił znów do tej samej
oberży, i zabawił się, i zdrzemnął, a tam mu oberżysta podsunął inny list z napisem:
"Nie czekajcie mego przyjazdu, stos napalić, smołą oblać i spalić ją wraz z tymi
dziećmi". Za odebraniem tego listu, matka zarządziła jej zgubę, a żona już poświęciła
się na to. Jak ją już mieli prowadzić na spalenie, tak to z
rebię zamknięte w stolicy
wyrwało się ze stajni i poleciało pędem do tego stosu i porwało ją na siebie, i w górę
się z nią wzniosło. Zaniosło ją w obcy kraj, i na łące spuściło się na dół. I tam kazało
jej, aby je zarżnęła.
- Jak mnie zarżniesz i podniesiesz moją głowę, to tam będzie studnia
ocembrowana z zamknięciem, a jak żebra podniesiesz, to będzie miasto.
I tak się stało. Jak się znalazła w tym mieście, zeszli się obywatele do niej, żeby
1
powiedziała, jak się to miasto ma nazywać, a ona na to: "Marcybelin". I tam
zamieszkała.
Jej mąż, jak przyjechał do matki i dowiedział się, co się stało, powiedział, że jej
pójdzie szukać po świecie. Sprawił sobie żelazne trzewiki, żelazny pas i żelazny kij i
powiada:
- Znajdę ją, jak mi się te trzewiki zedrą, pas opadnie i kij złamie.
I chodził póty, aż zaszedł do tego miasta, i tam mu się kij potrzaskał, trzewik zdarł i
pas opadł.
Przy tej studni ocembrowanej była służąca, która z dzbanem przyszła od pani po
wodę. Chociaż nie wolno jej było nikomu dać tej wody, ale on nalegał na nią, i napił
się i wrzucił w dzbanek połowę swego pierścienia. Gdy sługa przyniosła wodę, a pani
pić ją poczęła, wyleciała owa połowa pierścienia. A ona zaraz wzięła swoją połowę i
przyłożyła, a to się razem spoiło.
Tak tedy zawołała służącą i pyta:
- Komuś wody dawała?
Służąca musiała wyznać i przyprowadzić owego człowieka.
2