PIERWSZA OSOBA PROLOGU Bo¿e! zeszlij na lud twój wyniszczony bojem Sen cichy, sen przespany, z pociech jasnym zdrojern; Niechaj widmo rozpaczy we œnie go nie drêczy. Rozwieœ nad nim kotarê z r¹bka niebios têczy, Niech siê we ³zach nie budzi przed dniem zmartwych- A mnie daj ³zy ogromne i mêki niespania, [wstania. Po mêkach wrêcz mi tr¹bê s¹dnego anio³a; A kogo przed tron Boga ta tr¹ba zawo³a, Niechaj stanie przed tob¹. Daj mi si³ê, Bo¿e, A komu palec przekleñstw na czo³o po³o¿ê, Niech nosi znak na czole... Pozwól, Panie, tuszyæ, ¯e s³owem zdo³am cielce z³ote gi¹æ i kruszyæ... Z br¹zu wzniosê pos¹gi, gdzie pokruszê gipsy. A kto ja jestem? - Jestem duch Apokalipsy- Obróæcie ku mnie oczu zamglonych i twarzy... Oto stojê wœród siedmiu z³ocistych lichtarzy Podobny do cz³owieka... szata w d³ugoœæ szczodra Sp³ywa do stóp; pas z³oty przewi¹za³ mi biodra, G³owa kryje w³os bia³y jak œniegi, jak we³na; Z oczu skra leci ogniów dyjamentu pe³na, Nogi mam jak miedŸ œwie¿ym ogniskiem czerwona, G³os huczy jako woda wezbraniem szalona, W rêku siedem gwiazd niosê, a z ust mi wytryska Miecz ostry obosieczny, a twarz moja b³yska Jak s³oñce w ca³ej mocy wyœwiecone ko³em. A gdy przede mn¹ na twarz upadniecie czo³em, Powiem wam: "Jestem pierwszy... i ostatnim bêdê..." DRUGA OSOBA PROLOGU Ja wam zapa³ poety na nici rozprzêdê, Wy œmiejcie siê z zapa³u mego towarzysza... Kto on? - Do tureckiego podobny derwisza; Owe siedem lichtarzy jest to siedem gradów, Stoi wœród siedmiu z³otem nalanych narodów, Wygnaniec. - A w³os czarny w siwoœæ mu zamienia Nie wiek, ale zgryzota... W oczach blask natchnienia, W rêku gwiazdy... to myœli, z których jasnoœæ dniowa Miecz w ustach obosieczny, jest to sztylet s³owa, Którym zabija ludzi g³upich... albo wrogów. TRZECIA OSOBA PROLOGU Zwaœnionych obu spêdzam ze scenicznych progów. Dajcie mi proch zamkniêty w narodowej urnie, Z prochu lud wskrzeszê, stawiam na mogi³ koturnie I mam aktorów wy¿szych o ca³e mogi³y. Z przebudzonych rycerzy zerwê ca³un zgni³y, Wszystkich obwiejê nieba polskiego b³êkitem, Wszystkich oœwiecê duszy promieniem - i œwitem Urodzonych nadziei - a¿ przyjd¹ przed wami Pozdrowieni uœmiechem, po¿egnani ³zami.