12331

Kartezjusz

Geometryczna mechanika Kartezjusza.

U podstaw kartezjańskiej filozofii przyrody leżąmatematyczne osiągnięcia jej twórcy. Kartezjusz (1596-1650) wynalazł skuteczną metodę m^^Bstwierdzeń geometrycznych na równania algebraiczne. Przekład okazał się jedno-jcdnoznaczny. Fakt H zaważył (stał się podstawą) na powstaniu geometrii analitycznej. Ponieważ algebraiczny opis figur geometrycznych i relacji zachodzących pomiędzy nimi jest bardziej efektywny niż manipulowanie linijka i cyrklem. Potem nastąpił szybki rozwój nowej gałęzi matematyki. Możliwość zastosowań geometrii analitycznej do opisuzjawisk przyrodniczych narzucała się z oczywistością samemu jej twórcy. Była to nowa H w stosunku do fizyki Arystotelesa. W prawdzie już w średniowiecznych rozważaniach o przyrodzie metody rachunkowe (np. w astronomii) pojawiały się coraz częściej, ale kartezjańska geometria stwarzała zupełnie nowe możliwości. Teraz już można było stosować nie tylko „rachunki”, lecz próbować matematycznego opisu przy pomocy równań. Zaczęto od takiego opisu ujmować zjawiska związane z ruchem. Ale ta nowa metoda (kartezjańska), obok rozlicznych możliwości ujawniła pewne ograniczenie, geometrycznie łatwo opisać konfigurację ciał, ale znacznie trudniej jej ewolucję w czasie, czyli samo zjawisko ruchu. Fizyka Kartezjusza pozostaje w ścisłym związku z jego metafizyką. Dostarcza ona intuicji do stwierdzeń metafizycznych. Bardzo często intuicje te wydają się Kartezjuszowi jasne i wyraźne. Fizyka Kartezjusza nie może zapewnić sobie racjonalności. Jest to bowiem fizyka    a zderzenie

wprowadza nieciągłość pomiędzy konfiguracjami ciał przed i po zderzeniu, ale, co więcej wprowadza nieciągłość samego czasu. Tak głębokie rozdarcie mchu sanowi lukę w racjonalności fizyki, lukę, którą należy wypełnić uzasadnieniem metafizycznym. Uzasadnieniem tym jest teza Kartezjusza. głosząca, że    jest nieustannie stwarzany przez

Pana Boga.

Z Arystotelesa: materia, morfe(forma), substancja w rzeczy Platona: istota rzeczy, dusza istnieje jest wieczna