25239

-    dawne prawo - umieszczane na początku testamentu,

określona formułka słowna, np. „Titus niech będzie dziedzicem”

-    prawo klasyczne - umieszczane na początku testamentu,

jakiekolwiek słowa dające do zrozumienia kto ma być dziedzicem

-    prawo Doklasyczne - dowolna kolejność i sformułowanie

-    mógł powołać 1 dziedzica

-    mógł powołać więcej dziedziców

-    przyznawał im określony udział w spadku wyrażony w uncjach,

przy założeniu że cały spadek składa się z 12 uncji

-    przyznawał im konkretne rzeczy, np. nieruchomości,

było to sprzeczne z zasadą per universitatem, w wyniku życzliwej interpretacji

wartość testowanych przedmiotów wyrażano w uncjach

-    jeśli nie dokonał wyraźnego podziału, spadek dzielony był po równo

-    mógł powołać dziedzica warunkowego

-    otrzymywał spadek, jeśli złożył zobowiązanie stypulacyjne,

że zwróci go jeśli nie dotrzyma określonego warunku, np. nie wyzwoli danego niewolnika

-    mógł powołać dziedzica podstawionego

-    substitudo vulgaris - podstawienie pospolite

-    ustanawiano substytucję

na wypadek gdyby dziedzic nie mógł albo nie chciał przyjąć spadku np. „Titus niech będzie dziedzicem.

Jeżeli Titus nie będzie, niech dziedzicem będzie Maevius”

-    subsdtutio pupilaris - podstawienie pupilame

-    ojciec ustanawiał dziedzicem niedojrzałe dziecko

-    mógł zdecydować kto będzie jego dziedzicem,

jeśli zmarłoby przed osiągnięciem dojrzałości

-    substitio pupilaris traci moc po osiągnięciu dojrzałości przez dziecko

-    substitudo quasi pupilaris - j.w., dotyczyło chorych umysłowo

-    traciło moc po wyzdrowieniu chorego dalsze postanowienia

-    wydziedziczenia ($. 159)

-    legaty ($. 162)

-    wyzwolenie niewolników

-    powołanie opiekunów dla niedojrzałych i kobiet

-    inne polecenia

warunki skuteczności

-    testamentom factio activa zdolność do sporządzenia testamentu

-    obywatel rzymski, sui iuris, wolny

-    pełna zdolność do czynności prawnych