2733

Problemy w związkach miłosnych polegające na tendencji do symbiozy, zlania się z partnerem, który czuje się wykorzystywany i uwięziony. Gdy „wymęczony" odchodzi powtarza się schemat porzucenia jednostki oralnej.

Styl poznawczy: Skłonność do przechodzenia od myślenia nadaktywnego, euforycznego i czasami kreatywnego do otępienia, depresji i zubożenia procesów poznawczych. W okresach uniesienia może występować ograniczenie zdolności sądzenia i oceny rzeczywistości, skłonność do przejawiania nadmiernie opiekuńczej postawy względem innych, do podejmowania większej odpowiedzialności i niezależnych działań, niż w rzeczywistości jednostka potrafi realizować oraz do tworzenia przesadnie optymistycznych planów. W stanie załamania dominuje brak nadziei oraz poczucie bycia ofiarą.

Formy obrony: Zaprzeczenie, projekcja, identyfikacja, inwersja, przeniesienie i zwrócenie się przeciwko sobie. Kompensacyjna troska o innych i stany uniesienia, tak samo jak załamania chorobowe i depresje, są formą obrony i wiążą się z rozszczepieniem self i reprezentacji obiektu. W przesadnej odpowiedzialności za innych i próbach zaspokojenia ich potrzeb ujawnia się wielkościowość. Silna samonegacja. Potrzeby jednostki, wyparte i/albo wyrażane w minimalnym stopniu, odbierane są jako obce albo złe i trzeba wyjątkowego niezaspokojenia, zanim zaczną być postrzegane jako uprawomocnione.

Decyzje skryptowe i patogenne przekonania: „Niczego nie potrzebuję; wszystko to mogę osiągnąć samodzielnie. Odnajduję się w dawaniu i kochaniu. Moje potrzeby są zbyt wielkie i mogłyby przytłoczyć innych. Gdybym wyraził swoje potrzeby, przeżyłbym rozczarowanie, opuszczenie albo odrzucenie. Troska o mnie jest w rzeczywistości sprawą kogoś innego, a ponieważ nikt mi jej nie okazał, nie mogę nic z tym zrobić ".

Reprezentacja self: Rozszczepienie, które uwydatnia dające, kochające, leczące, opiekuńcze i umocnione self w stanach kompensacyjnych, a zranione, wyczerpane, słabe, uszkodzone i bezsilne self w stanach załamania.

Reprezentacje obiektu i relacje z obiektem: Rozszczepienie z innymi postrzeganymi jako osoby dysponujące znacznie większymi zasobami, które mogłyby dostarczyć potrzebnych wartości i dóbr, albo jako słabe, niezdolne do zatroszczenia się o samych siebie i wymagające zaspokojenia. Pod maską manii, narcyzmu i wielkościowości kryje się złudne postanowienie udowodnienia sobie i innym, że jednostka oralna nie potrzebuje nikogo i jest samodzielna. Z drugiej strony depresja i choroby fizyczne są wołaniem o opiekę i troskę. Tendencja do tworzenia relacji na zasadach zależności albo współzależności. W sytuacjach, gdy zależność jest widoczna, inni mają poczucie, że nigdy nie będą zdolni zrobić dla nich wystarczająco dużo — osoba taka naprawdę nie potrafi być usatysfakcjonowana.

Charakterystyka emocjonalna: duża podatność na wzorce cyklotymiczne. Częste stany kompensacyjne z bardzo dobrym samopoczuciem z łatwością przeradzające się w rodzaj wzniosłości, euforii i, w skrajnych okolicznościach, w epizody manii. Przeplatają się one z załamaniem fizycznym i depresją. Obie te formy ekspresji charakterologicznej stanowią obronę przed ukrywającą się pod nimi strukturą prawdziwego self, która obejmuje archaiczne, prawdziwe i wrażliwe żądania dziecka. Pod stanem kompensacji kiyją się złość, żal, rozpacz i strach przed stratą. Depresja natomiast wykorzystywana jest w funkcji obronnego tłumienia agresji, wrogości i znacznie bardziej intensywnego, ale rzeczywistego żalu z powodu deprywacji i nieuniknionej utraty self. Może mieć podobne znaczenie jak choroba fizyczna. Osoby oralne pozbawione są kontaktu z impulsami agresji i wrogości, ale łatwo popadają w irytację, która kłóci się z Ja, lecz której nie można w pełni kontrolować. W irytacji tej przebija złość z powodu nieustannego braku satysfakcji i głęboki uraz związany z tym, że jednostka musiała szybko stać się samowystarczalna, nauczyć się troszczyć o innych, a sama tego nie doznała. Często ujawniany jest lęk przed samotnością, lęk przed porzuceniem i zazdrość. Lęk nie służy jako sygnał mobilizujący agresję, lecz ma charakter urazu powiększającego jeszcze naturalną pasywność jednostek oralnych.