2998

wojska sowieckie wmaszerowały pod pretekstem ochrony ludności ukraińskiej i białoruskiej na tereny wschodniej Polski i w ten sposób Stalin zabrał swoją część zdobyczy wojennej. 200 tys. polskich żołnierzy wzięto do radzieckiej niewoli. 30 października 1939 Stalin zaatakował też Finlandię. Rozpowszechniana opinia, że Stalin potrzebował związku z Hitlerem, aby móc przygotować się do wojny z nim. nie jest wiarygodna. Dla Stalina nie było nic łatwiejszego, jak zbudować wspólnie z Francją i Anglią koalicję zagrażającą Hitlerowi i wspierającą Polskę. W kolejnym okresie Hitler rozpoznał, Ze nie posiadał więcej czasu. Po zajęciu Francji i niepowodzeniu się prób Hitlera (jesienią 1940 roku) załamania oporu Anglii, uwidoczniła się na zachodzie sylwetka potęgi USA, a radzieckiemu wspólnikowi ze wschodu też nie można było zawierzać. Hitler nie był zdecydowany, z którym przeciwnikiem powinien rozpocząć kolejną walkę, z Anglią czy Związkiem Radzieckim. Począłwszy od lata 1940 roku szab generalny zaczął opracowywać plany operacyjne na obie możliwości. Plan "Barbarossa" przeciwko Związkowi Radzieckimu i plan "Seelówe" przeciwko Anglii. Realizację planu "Seelówe" planowano najpierw na jesień 1940 roku, a w połowie października 1940 odroczono go na wiosnę. Po podpisaniu niemiecko-sowieckiego paktu o nieagresji w dniu 23 sierpnia 1939 roku, Stalin wielokrotnie w ultymatywnej formie wypowiada) nowe żądania i podejmował kroki, które nie były przewidziane w jego porozumieniu z Hitlerem. Jako przykład przytoczyć można zajęcie państw nadbałtyckich w roku 1940, jak również żądania przyłączenia Mołdawii. Punktem kulminacyjnym tych terytorialnych i hegemonistycznych poczynań Stalina stanowiła wizyta sowjeckiego ministra spraw zagranicznych, Mołotowa, 12 października 1940 roku w Berlinie. Mołotow prowokacyjnie mówił wtedy o tym, że porozumienie niemiecko-sowieckie z sierpnia 1939 roku odnosiło się tylko do odpowiedniego etapu stosunków międzypaństwowych. Z sowjeckiego punktu widzenia konieczne stało się podjęcie nowych uzgodnień w znaczeniu terytorialnym i hegemonistycznym. Te nowe żądania sowieckie wychodziły poza obręb porozumienia Hitler-Stalin i Mołotow nie okazywał gotowości akceptacji kompromisów. Stalin stawiał dalsze żądania w stosunku do Finlandii, cieśnin duńskich i tureckich, Rumunii i Bułgarii. Hitler rozpoznał w tym czasie, Ze musi wybrać pomiędzy walką lub poddaniem się, jako że w przyszłości należało się spodziewać kolejnych i dalej idących żądań Stalina. Tak więc w październiku 1940 roku Hitler doszedł do przekonania, że nie zdoła dłużej odroczyć wojny ze Związkiem Radzieckim. Pod wrażeniem nieudanej próby wpłynięcia na osłabienie stanowiska Mołotowa, Hitler podjął 26 października decyzję forsowania przygotowań do przeprowadzenia planu "Barbarossa", która była wynikiem politycznej kalkulacji i elementem prowadzonej polityki mocarstwowej, opartej o analizę wynikłej sytuacji. W tym czasie również Stalin doszedł do przekonania, że wojna z Hitlerem nie jest do uniknięcia Obaj dyktatorzy byli już wcześniej tego zdania, tzn. jeszcze przed zawarciem paktu o nieagresji, który w istocie rzeczy był tylko próbą zyskania na czasie. Pomimo tego, Ze Stalin całkowicie wywiązywał się z zobowiązań paktu o dostawie surowców, prowadził podobnie jak Hitler od końca 1940 roku przygotowania do wojny z Niemcami, zanim doszły do niego wiadomości o podejrzanych ruchach w/ojsk niemieckich. Strona sowiecka rozpoczęła w styczniu 1941 roku rozważania strategiczne dotyczące ataku na opanowane przez wojska hitlerowskie tereny Europy. W połowie maja Stalin rozpoczął systematyczne przegrupowania wojsk, które planował zakończyć w pierwszym tygodniu lipca. Niemiecki najazd wyprzedził więc tylko o kilka tygodni napad sowiecki. Znajdujące się wstanie przegrupowania i przygotowujące się do ataku wojska sowieckie, stały się łatwym łupem Hitlera, co