3046

dwoma państwami.

Pierwszego dnia 1949 roku rząd radziecki ogłosił, że wycofał swe oddziały z Koreańskiej Republiki Ludowo - Demokratycznej. Pół roku później Republikę Korei opuściły wojska amerykańskie, przekazując obronę kraju 100 tysięcznej armii niedoświadczonych i niewyszkolonych żołnierzy, pozbawionych ciężkiej artylerii, czołgów i lotnictwa. Było oczywiste, że ich rola może sprowadzać się jedynie do zwalczania wrogów wewnętrznych, gdyż nie będą mogli stawić skutecznego oporu wdzierającemu się w granice kraju wrogowi dysponującemu ciężką bronią.

Przy następnych wyborach w maju 1950 roku prezydent Li przegrał wybory. Prawicowe partie które reprezentował, zdobyły tylko jedną czwartą głosów. Narastał konflikt w kraju. Równocześnie incydenty w strefie demarkacyjnej przerodziły się 25 czerwca 1950 roku w działania wojenne między Północą i Południem. Oddziały Kim Ir Sena wspomagane przez przeciwników Li w krótkim czasie zdobyły stolicę Korei Południowej - Seul. Rząd w Waszyngtonie wystąpił natychmiast do Rady Bezpieczeństwa ONZ z wnioskiem o pomoc dla Korei Południowej i podczas nieobecności delegata radzieckiego A. A. Gromyki, który mógł zgłosić przysługujące członkom Rady Bezpieczeństwa veto, uzyskał zgodę. Ominięto tym samym konieczność zwracania się do Kongresu USA o zgodę na wypowiedzenie wojny. 4 lipca, w 10 dni po rozpoczęciu działań wojennych w Korei, amerykańskie jednostki wojskowe pod flagą ONZ wspomagane przez ochotników z 15 innych państw przystąpiły do walki przeciw Północy.

Armię północnokoreańską wspomagali zbrojnie ochotnicy chińscy. Kraje socjalistyczne Europy udzielały Korei Północnej pomocy humanitarnej.

Wojna znana pod nazwą koreańskiej trwała trzy lata i należała do najbardziej zaciętych i najkrwawszych w dziejach ludzkości. Zakończyła się w 1953 roku. Pochłonęła miliony ofiar ludzkich. Dokładne straty nie zostały do dzisiaj ustalone. Według danych armii amerykańskiej w walkach straciło życie około 220 tysięcy żołnierzy Południa i 250 tysięcy osób cywilnych, około 330 tysięcy uznano za zaginione. Korea Północna według ocen amerykańskich straciła około 300 tysięcy żołnierzy i przypuszczalnie tyle samo ludności cywilnej. Chiny pozostawiły na polach bitew co najmniej 200 tysięcy żołnierzy. Amerykanie według tych danych stracili 33620 żołnierzy, ich sprzymierzeńcy w korpusie pomocniczym ONZ 3143.

Według danych Phenianu, Amerykanie stracili (zabici i wzięci do niewoli 1 093 839 osób, w tym 397 543 żołnierzy amerykańskich i 667 839 południowych Koreańczyków. Według innycli danych obóz amerykańsko -południowokoreański stracił 1 467 128 osób, z czego ponad 450 tysięcy swojego własnego wojska. Stracił też ogromną ilość sprzętu bojowego, między innymi 12 224 samolotów, 564 okrętów wojennych różnego typu, 3255 czołgów i innych pojazdów pancernych, 7695 dział różnego rodzaju, 925 000 drobnej broni i miliardy dolarów bezpośrednich kosztów.

Wojna spowodowała także ogromne zniszczenia materialne. Po zawarciu rozejmu Korea Północna przedstawiała niemal jedno wielkie pogorzelisko. Miasta leżały w gruzach, wsie ziyte lejami po bombach. Na sam Phenian podczas 1431 nalotów amerykańskich zrzucono 428 748 bomb burzących i zapalających, czyli "jedną bombę na głowę mieszkańca". Z miasta, które w 1950 roku liczyło około 400 tysięcy ludności, nie pozostał przysłowiowy "kamień na kamieniu". W Phenianie ocalały tylko trzy nienaruszone budynki,