35930

Poeci piszący w języku polskim to między innymi:

1.    Mikołaj Rej.

2.    Marcin Bielski. (Kronika wszytkiego świata 1551, Kronika polska 1597)

3.    Biernat z Lublina (przekłady polskie: Żywot Ezopa Fryga, i Bajki Ezopowe).

Problem dwujęzyczności polskiej literatury czasów renesansu nie doczekał się jeszcze pełnej oceny. Wciąż realne jest tu niebezpieczeństwo ocen uproszczonych. I uproszczenia te mogą wieść w różnych kierunkach. Docenić trzeba oczywiście ogromna rolę ruchów reformacyjnych , polemik religijnych, społecznych i politycznych toczonych na sejmach egzekucyjnych. Pamiętać trzeba jednak stale, że sytuacja polska ma swoje odpowiedniki w analogicznych przemianach dokonujących się w różnych krajach renesansowej Europy, także i w tych, w których reformacja nie odegrała zasadniczej roli. Potrzeba pisania w językach narodowych rodziła się z szerszych uwarunkowań: z budzącej się świadomości twórców i odbiorców, z dążeń do samookreślenia tożsamości kultur, z chęci powiedzenia rodakom w ich języku tego, co próbują i próbowali już powiedzieć inni, co niegdyś powiedzieli w swych własnych językach przedstawiciele świata antycznego (Grecji i Rzymu) oraz autorowie ksiąg Biblii. Ale łacina pozostawała nadal żywym językiem ogólnoeuropejskiej wspólnoty humanistów, dawała wciąż możliwość przemawiania do szerszego, ponadnarodowego audytorium. Pisarze, poeci i prozaicy renesansu, zwłaszcza renesansu dojrzałego, zdawali sobie w pełni z tego sprawę. Stąd tez niektórzy nadal pisali tylko po łacinie.

Korzystałam z:

Piotr Wilczek: Literatura renesansu. A także w dużej mierze z Janusz Pelc: Muza łacińska-Muza polska. W: Europejskość i polskość literatury naszego renesansu.

Jeśli ktoś chciałby poczytać coś więcej o języku w renesansie polecam również:

Julian Krzyżanowski: Język literatury renesansowej. W: Dzieje literatury polskiej.