38469

1. Cel i zakres ćwiczenia.

Celem ćwiczenia jest wykonanie mapy sytuacyjnej małego obszaru (działki zabudowanej) w skali 1:200.

Mapa określa położenie, kształt i wielkość szczegółów terenowych i służy do obliczenia powierzchni mierzonego obszaru, stanowi podkład do opracowywania projektów budowlanych, podziału terenu, regulacji granic oraz innych prac geodezyjnych i inżynierskich.

Wszystkie mapy mają charakter dokumentu i są przechowywane w odpowiednich archiwach.

2. Kolejność czynności.

Zapoznanie się z terenem (wywiad w terenie).

Podczas pierwszych ćwiczeń zapoznaliśmy się z zarysem poziomym granic obszaru i zabudowali, ustaliliśmy szczegóły sytuacyjne, które powinny znaleźć się na mapie oraz ustaliliśmy wstępnie kształt osnowy pomiarowej.

Zaprojektowanie osnowy pomiarowej.

Przebieg osnowy pomiarowej powinien spełniać następujące warunki:

a)    boki osnowy przechodzą w miarę możliwości w terenie dogodnym do bezpośredniego pomiaru długości;

b)    osnowa powinna zapewniać dogodne wykonanie pomiaru szczegółów metodą domiarów prostokątnych;

c)    osnowę pomiarową z reguły zakładamy w kształcie czworokąta lub trójkąta.

Stabilizacja punktów osnowy pomiarowej.

Punkty osnowy pomiarowej należy zastabilizować w terenie w sposób trwały. Piuikty stabilizujemy równo z ziemią palikami drewnianymi z zabitym centrycznie gwoździem, rurkami lub prętami żelaznymi o długości 30 cm.

Opis topograficzny punktów osnowy pomiarowej.

Opis topograficzny wykonaliśmy dla każdego punktu osobno, nawiązując do trwałych pmiktów lub trwałych linii w terenie. Należy pamiętać, aby długość miar nawiązujących nie przekraczała 20 metrów.

Nawiązanie wykonaliśmy taśmą parcianą wpisując zdjęte miary w odpowiednie fonnularze.

Pomiar długości boków osnowy pomiarowej.

Wszystkie boki osnowy pomiarowej pomierzyliśmy dwukrotnie taśmą stalową. Pomiaru długości dokonujemy zawsze zgodnie ze spadkiem terenu.

Przed przystąpieniem do pomiaru długości boku wytyczyliśmy punkty pośrednie.

W terenie w przybliżeniu poziomym mierzyliśmy kolejno, w dwóch przeciwnych kierunkach, długość każdego boku osnowy pomiarowej.

Różnicę dwukrotnego pomiaru długości należy porównać z odchyłką dopuszczalną. W przypadku przekroczenia odchyłki dopuszczalnej pomiar należy powtórzyć.

Wyniki pomiarów zapisaliśmy w odpowiednim formularzu.

Pomiar kątów osnowy.

Kąty mierzyliśmy metodą kierunkową w jednej serii. Nad każdym punktem osnowy centrowaliśmy teodolit i dokonywaliśmy pomiaru kąta, celując na dolną część tyczki mierniczej ustawionej na punkcie osnowy. Wyznaczyliśmy również azymut magnetyczny boku osnowy busolą nasadkową.