42384

-    .Pan Tadeusz” - Litwa. Mickiewicz.

-    Welkopolska - Barwiński.

Istotne są 2 koncepcje:

-    Bohater bajroniczny - wyraża swoje dążenia (a nie interesu społecznego) podporządkowane manifestom balladycznym. indywidualność,

-    zasada kolorytu lokalnego (styl powieści) Scott.

Pierwsza zaistniała .Grażyna”, pochopnie zaliczana do powieści poetyckiej, a tak naprawdę funkcjonuje ona między oświeceniową epopeją, a powieścią poetycką (w sensie ścisłym, jeśli chodzi o zasady gatunkowe). Czytając .Grażynę* obcujemy z modelem narracji zaczerpniętej z historii:

-    narrator wszechwiedzący - charakterystyczny dla utworów klasycyzmu. Mamy tu przechodzenie od planu ogólnego do szczegółowego, narrator widzi świat w dwóch planach (ogólnym i szczegółowym).

-    narrator w 3 osobie,

-    narrator panuje nad światem.

W „Grażynie” są luki fabularne, sami musimy zrekonstruować znaki Fabularne. Z czasem jednak zagadka się rozwiązuje. Zagadka leży u podstaw powieści. Trudno w .Grażynie” odnaleźć bohatera Bayronowego. Pojawia się pytanie: kto jest głównym bohaterem?, czy Grażyna? Wiełe cech bohatera romantycznego powieści (libabore - nie jest to główny bohater, nie decyduje o przebiegu akcji. Romantyczne samobójstwo nie zawsze miało konstruktywny cel. Wydaje się, że taki sposób lektury .Grażyny" prowadzi do wniosku, że .Grażyna” leżąca między nowym, a oświeceniowym gatunkiem ciąży na oświeconej epopei.

Powieść poetycka = „Konrad Wallenrod”. Samobójstwa niczego nie zmazują, np. hańby rycerza, nie naprawiają.

W 1882, napisany przez Mickiewicza, a w 1886 roku wydany w Petersburgu.

Trudno tu mówić o lukach fabularnych, ponieważ to utwór złożony z wielu innych utworów, które tworzą jeden utwór niejednorodny pod względem gatunku:

-    ballady.

-    opowieści

-    hymn