4797

nowe jednostki organizacyjne, utworzenie Ministerstwa Gospodarki oraz uregulowania problematyki Skarbu Państwa na zasadzie pluralizmu jego organów.

Trzeci tor stanowiły prace nad przygotowaniem projektów ustaw : o utworzeniu urzędu Ministra Administracji Publicznej, Kancelarii Rady Ministrów oraz o państwowej służbie publicznej.

Prace te były na tyle ogólne, że nie można było myśleć o ich bezpośrednim zastosowaniu.

Z trzech projektów rządu J. K. Bieleckiego skierowanych do Sejmu, dwa pierwsze zostały odrzucone przez Sejm, wobec czego trzeci nie był rozpatrywany.

Jako drugi, próbę zreformowania administracji publicznej podjął Prezes Rady Ministrów, Jan Olszewski. W styczniu 1992 roku powołał jedenastoosobowy Zespół do Spraw Reorganizacji Administracji Publicznej. Miał on przygotować koncepcję i program reorganizacji administracji publicznej i ich realizacje, a w szczególności : struktur i zasad funkcjonowania administracji publicznej na szczeblu centralnym, struktur i zasad funkcjonowania terenowej administracji rządowej w powiązaniu z administracją samorządową, pozycji i zadań administracji publicznej wobec instytucji Skarbu Państwa oraz regulacji statusu urzędnika administracji publicznej.

Utworzenie zespołu było próbą skoncentrowania prac koncepcyjnych nad reformą w jednym ośrodku, jednak bez odpowiedniego wsparcia techniczno-administracyjnego.

Zespół do Spraw Reorganizacji Administracji Publicznej szybko wypracował, przedstawione w marcu 1992 roku, Wstępne założenia przebudowy administracji publicznej.

Zaproponowany system rozwiązań stanowił w dużym stopniu rozwinięcie tez poprzednich zespołów ( w tym twierdzenia o potrzebie powołania powiatów samorządowych z uzasadnieniem że „reforma powiatowa byłaby kolejnym, po reformie gminnej, ważnym etapem walki z <Polską resortową>), przy rozszerzeniu materii, zgodnie z treścią aktu o powołanie Zespołu, o zagadnieniach kadr administracji oraz o szerszym potraktowaniu kwestii organizacji i zarządzaniem majątkiem państwowym. W maju w 1992 roku Zespół przedstawił wstępną wersję ustawy o państwowej służbie cywilnej, jak też i projekt ustawy o reprezentowaniu Skarbu Państwa i zarządzie niektórymi składnikami jego mienia oraz o zmianie niektóiych ustaw.

Pierwszy projekt stał się podstawą dalszych prac, natomiast drugi został zablokowany przez Ministerstwo Finansów, które wystąpiło z kontrprojektem koncentrującym reprezentacje Skarbu Państwa w jednym Zarządzie. Zaczęto też prace nad reorganizacją ministerstw, która miała polegać na rozgraniczeniu zmiennej części politycznej od stałej części administracyjnej oraz przygotowano koncepcje organizacji Kancelarii Rady Ministrów i Gabinetu Premiera. Obliczono koszty proponowanej reformy powiatowej.

Upadek rządu J. Olszewskiego osłabił tempo prac Zespołu. Powołanie rządu Hanny Suchockiej spowodowało praktyczne wstrzymanie jego działalności, mimo jego formalnego utrzymania - jako tymczasowego zespołu ekspertów, któiy miał być powołany do pomocy utworzonemu w październiku 1992 roku urzędowi Pełnomocnika Rady Ministrów do Spraw Reformy Administracji publicznej. Pełnomocnik Rządu umiejscowiony w strukturze Urzędu Rady Ministrów stał się ośrodkiem koncepcyjnym i organizacyjnym prac reformatorskich.