6887

Trzon jest zbudowany z jednorodnej makroskopowo istoty kostnej zbitej (substantia compacta), która przechodzi w istotę gąbczastą (substantia spongiosa), złożoną z wielu beleczek kostnych o różnokierunkowym przebiegu i wypełniającą nasady kości..

Przekrój kości długiej (wg Sylwanowicza).

Nasada jest pokryta cienką warstwą istoty zbitej.

Przestrzenie międzybeleczkowe wypełnia szpik kostny czerwony, jednakowy przez całe życie.

Beleczki kostne na sady są ułożone zgodnie z kierunkiem działania sił ucisku, pociągania, a więc róż nie w nasadach poszczególnych kości.

Jest to przystosowanie czynnościowe kości.

Kość płaska (os pliumm) ma jeden z wymiarów, tj. grubość, znacznie mniejszy w stosunku do pozostałych. Kość płaska składa się z dwóch blaszek istoty kostnej zbitej, między którymi znajduje się różna ilość istoty gąbczastej. Może jej być bardzo mało lub w ogóle brakować, np. w niektórych miejscach łopatki.

Pewną odmianą kości płaskicli są kości sklepienia czaszki, w których między blaszkami istoty zbitej znajdują się mniej liczne i znacznie grubsze niż w istocie gąbczastej beleczki kostne.

Jest to śródkoście (diploe). Zawiera ono szpik kostny czerwony. Kość krótka (os breve) ma różne kształty i zmienny stosunek wymiarów. Jest zbudowana jak nasada kości długiej i kość płaska.

Oprócz tych typów kości wydzielonych na podstawie kształtów są u człowieka w czaszce kości pneumatyczne (ossa pneumatlca) charakteryzujące się tym, że zawierają przestrzenie o różnych rozmiarach wyścielone błoną śluzową i wypełnione powietrzem.

Powierzchnie stawowe kości są pokryte chrząstką stawową najczęściej szklistą, pozostała powierzchnia kości jest pokryta okostną (periosteum).

Okostna jest to błona zbudowana z tkanki łącznej posiadająca dwie warstwy zewnętrzną włóknistą (stratum fibrosuin) i wewnętrzną zawierającą komórki kościotwórcze osteoblasty.

Warstwa włóknista jest złączona kością za pomocą włókien wnikających cementowych (fibroe perforantes cementales), które wchodzą w głąb kości. Połączenie to może być bardziej wiotkie lub bardziej spoiste. W okostną wnikają włókna ścięgien mięśni i więzadeł stawowych Okostna zawiera naczynia krwionośne, które stąd wchodzą w kość przez specjalne otwoiy odżywcze (foramen nutritium) i unaczyniają tkankę kostną oraz szpik kostny. W okostnej znajdują się nerwy, stąd uraz kości jest tak bardzo bolesny. Warstwa wewnętrzna okostnej odgrywa istotną rolę w procesie rozrostu kości na grubość w okresie ogólnego wzrostu kości, ponadto w procesie gojenia złamań kości. Zrośnięcie się odłamków kostnych dochodzi do skutku dzięki produkowaniu przez osteoblasty k o s t n i n y (callus), która przekształca się w kość. Brak okostnej uniemożliwia zrastanie się złamanej kości.

Kości powstają na podłożu chrzestnym lub łącznotkankowym w procesie kostnienia (ossificatio), w którym odkładają się sole mineralne dające twardość kości. Kształty kości są uwarunkowane genetycznie, ale mogą ulegać zniekształceniu np. pod wpływem długotrwałego ucisku, podlegają też wpływom hormonalnym, np. kości miednicy.

Proces kostnienia trwa u człowieka bardzo długo. Zaczyna się w życiu płodowym, a kończy po 20 roku życia, przy czym niektóre chrząstki, np. żeber, mogą kostnieć u ludzi starych. Kość zmienia się z wiekiem zależnie od zawartości soli mineralnych. W okresie płodowym składników mineralnych jest jeszcze bardzo mało, proces kostnienia dopiero się zaczyna, ilość soli zwiększa się stopniowo i po ukończeniu procesu kostnienia u osób młodych do 30 roku życia kości są najsilniejsze. Po 45 roku życia zaczyna się stopniowe osłabianie odporności kości, u osób starych kości są kruche i łamliwe, stąd u tych osób stosunkowo częste złamania, ponadto trudności tworzenia się zrostu. Złamania kości u dzieci są raczej bardzo rzadkie.

Szpik kostny (medulla ossium) począwszy od drugiej połowy życia płodowego, po urodzeniu i w pierwszych latach życia jest we wszystkich kościach jednakowo czerwony. W trzonach kości długich staje się stopniowo żółty, ale zachowuje swoje zdolności krwiotwórcze, które ujawniają się po większej utracie krwi lub w stanach chorobowych, np. w białaczkach. Dawna nazwa "wtókna Sharpeya".

Kości są odporne na działanie wielu czynników, na obciążanie, zgniatanie, zginanie i rozciąganie.