7715

walutowym, terminowym i geograficznym. Do portfeli w chodzą w odpowiednich proporcjach akcje, obligacje, depozyty, bony skarbowe i derywaty. Zmiana portfeli lub strategii lokat może czasem spowodować zaburzenia na rynkach akcji, głównie wtedy, gdy występują już symptomy kryzysu finansowego w danym kraju czy regionie. Pogłębia to zjawisko alienacji rynków finansowych i działa destabilizująco na gospodarkę światową.

Na alienację rynków finansowych wpływa działalność lokacyjna wielkich indywidualnych inwestorów, którzy nie mają dostatecznej wiedzy i kierują się emocjami ? ich zachowania na rynku finansowym często są irracjonalne. Mogą oni przerzucać swoje kapitału z jednego rynku na inne, co wzmaga napięcia na tych rynkach i pobudza ruchy kapitałów spekulacyjnych.

Przykładem poczynań destabilizujących rynki finansowe i nasilających zjawisko alienacji świata finansów może być działalność amerykańskiego funduszu powierniczego ?Quantum? Georga Sorosa, znanego finansisty i spekulanta giełdowego. Fundusz ten spekulował swego czasu na rynku walutowym i doprowadził do dewaluacji funta szterlinga. Innym przykładem może być angielski bank Barings, w którym konto miała brytyjska rodzina królewska. Do bankructwa tego banku doprowadził w 1996 młody makler, który spekulował pieniędzmi tego banku na rynku derywatów w Tokio i Singapurze. Poniósł straty, został aresztowany, a bank ogłosił upadłość.

Fundusze hedgingowe, określane jako fundusze podwyższonego ryzyka, również występują w roli desta bili zatorów na rynkach finansowych. Jest to grupa agresywnych inwestorów, stosująca wielokrotne lewarowanie swoich pozycji inwestycyjnych przy wykorzystaniu kredytów udzielanych im przez banki. Udziałowcami takich funduszy są przeważnie inwestorzy indywidualni mający aktywa przekraczające milion dolarów. Cechuje je niechęć do ujawniania swoich lokat oraz surowo przestrzegany zakaz reklamowania się. Są one najbardziej niejednorodną grupą świata finansów, działającą na terytoriach państw rozwiniętych oraz w oazach podatkowych. Nie nadzorują ich właściwie żadne organa regulujące3 działalność podmiotów gospodarczych, jednak ich roczny wynik finansowy podlega audytowi. Zarządzający tymi funduszami maja możliwość swobodnego wyboru strategii inwestowania. Fundusze te są alternatywną formą inwestowania tradycyjnych funduszy powierniczych. Nie zawsze używają do spekulacji pochodnych instrumentów finansowych . Ich działania są mniej przejrzyste od działań funduszy powierniczych i występuje z reguły wyższa stopa zwrotu. Fundusze te rozwijały się w zawrotnym tempie i pewnie nadal będą się rozwijać mimo porażek, jakie niektóre z nich poniosły na rynkach finansowych.

Jednym z największych wydarzeń lat 90 na globalnym rynku finansowym było wiszące na włosku bankructwo funduszu podwyższonego ryzyka : Long Term Capital Menagement. Fundusz został założony w 1993 roku i miał stać się maszynką do robienia pieniędzy. Był zaliczany do funduszy rynkowo neutralnych, zarabiał na różnicach kursowych wynikających z nieefektywności rynku. Aby uzyskać znaczny zysk należało zaangażować bardzo duże kwoty, w czym pomogły funduszowi banki inwestycyjne udzielając kredytów. W 1997 LTCM Zwiększył skalę spekulacji na Zwężenie marż między rentownością obligacji niemieckich oraz obligacji pozostałych krajów UE. Podobną strategię zastosował w Stanach Zjednoczonych w przypadku obligacji skarbowych i papierów hipotecznych. Początkowo strategia działała dobrze, do czasu kryzysu azjatyckiego. Katastrofa tego funduszu nastąpiła w 1998 wraz z upadkiem rubla i ogłoszeniem przez Rosję niewypłacalności. Po załamaniu się rosyjskiego rynku finansowego wystąpiło zjawisko zwane zwrotem ku jakości. Polegało ono na masowym przerzuceniu pieniędzy na najbezpieczniejsze papiery wartościowe, czyli amerykańskie i niemieckie obligacje skarbowe. Ceny pozostałych papierów dłużnych spadały, a marże znacznie rozszerzyły się , w wyniku czego LTCM poniósł ogromne straty i stanął u progu bankructwa.

Sprawa LTCM wywołała dyskusję o potrzebie kontroli funduszy hedgingowych. Większość funduszy