8124

zl=ml/ms *100 mi - masa frakcji gruntu pozostała na sicie [g]

ms - masa szkieletu próbki gruntu użyta do badania [g]

Różnica pomiędzy sumą mas wszystkich frakcji, a masą szkieletu próbki gruntu nie powinna przekraczać 0,5% wartości ms. Dopuszczalną różnicę należy rozdzielić na wszystkie frakcje proporcjonalnie do ich mas.

Wyniki analizy sitowej stanowią materiał do wykreślenia „Krzywej uziamienia badanego gruntu”.

Uzyskane wartości należy nanieść w formie punktów na siatkę wykresu, którego odcięte, podane w skali logarytmicznej, stanowią średnice zastępcze ziam lub cząstek gruntu, zaś rzędne - procentowe zawartości poszczególnych frakcji.

Krzywa postała przez połączenie naniesionych na wykres punktów powinna być płynna, bez większych załamań. Jeżeli punkty uniemożliwiają poprowadzenie płynnej krzywej, wskazuje to na błędy oznaczeń. Wówczas obliczenia należy sprawdzić i ewentualnie powtórzyć oznaczenie.

Każdemu rodzajowi gruntu odpowiada pewna charakterystyczna krzywa uziamienia, przy czym im grunt jest bardziej równoziarnisty, tym przebieg krzywej jest bardziej stromy.

Na tej podstawie krzywa uziamienia pozwala ustalić wskaźnik różnoziamistości, któiy zgodnie z normą PN-74/B-02480 oblicza się wg wzoru:

U=d60/dl0

d60 - średnica zastępcza ziam lub cząstek, poniżej której zawarte jest w gruncie (masowo) 60% ziam i cząstek

dlO - średnica zastępcza ziam lub cząstek, poniżej której zawarte jest w gruncie (masowo) 10% ziam i cząstek

U 0 5 - grunt równoziarnisty

5

U > 15 - grunt bardzo nierównoziamisty