Polska Polityka Zagraniczna
1. Transformacja polskiej polityki zagranicznej po 1989 roku.
Pola polityki - rozumie się przez nie kompleks wzajemnie uwarunkowanych czynników, które kształtują politykę zagraniczną. Zalicza się do nich struktury społeczne, gospodarkę narodową, wartości ideowe i ideologiczne obecne w życiu politycznym, świadomość społeczna lub inaczej opinia publiczna
2. Zasady i kierunki polskiej polityki zagranicznej Odzyskiwanie suwerenności
Powrót do Europy, czyli na Zachód
a. Współtworzenie systemu bezpieczeństwa europejskiego przy użyciu KBWE oraz poprzez powiązania ze Wspólnotami Europejskimi i Radą Europy
b. Współpraca z ZSRR i Niemcami
c. Rozwijanie nowych powiązań regionalnych
d. Rozwijanie powiązań z cywilizacjami zachodnimi
e. Umacnianie podstawowych praw i zasad stosunków międzynarodowych
f. Znoszenie barier w ruchu osobowym oraz łączność z Polonią
Suwerenność - bezpieczeństwo - rozwój
3. Instytucjonalne podstawy polityki zagranicznej RP
Głowa państwa - stoi na straży suwerenności i bezpieczeństwa państwa oraz nienaruszalności granic i niepodzielności jego terytorium, reprezentant państwa w stosunkach zewnętrznych, ratyfikacja i wypowiadanie umów. listy uwierzytelniające, mianowanie ambasadorów, przyjmowanie przedstawicieli innych państw, koordynacja z rządem.
Rada ministrów - prowadzi politykę wewnętrzną i zagraniczną, w tym zapewnianie bezpieczeństwa zewnętrznego państwa, sprawuje ogólne kierownictwo w dziedzinie stosunków z innymi państwami i organizacjami międzynarodowymi
Sejm - decyduje o stanie wojny i pokoju
Sukcesy:
• Utrwalenie miejsca Polski w UE
• Zapewnienie wsparcia NATO i UE dla przemian na Ukrainie
• Utrwalenie uprzywilejowanego charakteru naszych stosunków z USA
• Zmiana formuiły naszego zaangażowania w operacji stabilizacyjnej w Iraku
• Poszukiwanie nowej formuły stosunków z Niemcami
• Dobre przygotowanie szczytu Rady Europy w Warszawie oraz aktywność w instytucjach wielostronnych
• Działanie na kierunkach pozaeuropejskich
• Sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu kraju
1