105336

przez transformację Lorentza, oraz postulat prawdziwości zasady względności głoszącej, że prawa fizyki mają taką samą postać w każdym inercyjnym układzie odniesienia.

Einstein wykorzystał wprowadzony przez H. Poincarego i udoskonalony przez H. Minkowskiego formalizm czterowymiarowej płaskiej czasoprzestrzeni. Elementem rewolucyjnym było nadanie fizycznej realności prawu przekształcającemu przy zmianie układu odniesienia, oprócz współrzędnych przestrzennych, również czas (wcześniej traktowano je czysto formalnie). Przestrzeń przestała tak pełnić rolę obiektywnej "sceny" zjawisk przyrody, a czas stracił swoją absolutność - stały się one względne, zależne od układu odniesienia, gdyż zgodnie z STW dwa zdarzenia równoczesne w pewnym układzie odniesienia nie muszą być równoczesne w innym.

W STW energia i pęd cząstki tworzą czterowektor, dla cząstki swobodnej spełniony jest związek (E/c)2 = p2 + m2c2, gdzie m - masa cząstki. Dla cząstki spoczywającej, tj. przy p = 0 wzór ten sprowadza się do wyrażenia E=iuqc-, które interpretuje się jako równoważność masy i energii.

Prawa STW przechodzą w prawa klasycznej fizyki, gdy prędkość światła w próżni zmierza do nieskończoności.

Minkowskłegoprzestrzeń, czasoprzestrzeń szczególnej teorii względności. Oś czasu jest urojona, osie przestrzenne są rzeczywiste Punkty w Minkowskiego przestrzeni noszą nazwę punktochwil lub zdarzeń elementarnych.

Uogólniona odległość pomiędzy dwoma zdarzeniami A i B (długość przedziału czasoprzestrzennego lub inter wal czasoprzestrzenny) równa się:

1 c²K^ł(A) - t(B))^a + (r(A) • r(B))^J

gdzie t - czas, r - wektor położenia, c - prędkość światła w próżni. Jeśli s=0, to punkty A i B można połączyć promieniem świetlnym, jeśli sjest rzeczywiste, to punkty A i B są przestrzenno-podobne, jeśli sjest zespolone, to punkty A i B są czasopodobne.