107554

radziecka ustawa konsularna 1976 r.

— polska ustawa o funkcjach konsulów RP 1984 • Prawo zwyczajowe

Kodyfikacja prawa konsularnego.

Sytuacja w dziedzinie kodyfikacji prawa konsularnego w znacznym stopniu różniła się od sytuacji, jaka kształtowała się w dziedzinie kodyfikacji prawa dyplomatycznego.

^ Prawo dyplomatyczne do 1961 roku przeważnie opierało się na prawie zwyczajowym,

5'- Głównym źródłem prawa konsularnego była i jest nadal znaczna liczba dwistronnych umów międzynarodowych.

Pierwsze próby kodyfikacyjne podjęto w XIX wieku Pierwsza jednak udana próba to rok 1928-przyjęcie przez Konferencję Panamerykańską w Hawanie konwencji o urzędnikach konsularnych. Ma ona charakter regionalny, ale wywarła znaczny wpływ na praktykę konsularną państw tak amerykańskich jak i europejskich. Do kodyfikacji prawa konsdarnego doszło dopiero w ramach ONZ. W 1949 Komisja Prawa Mn. zamieściła w swoich obradach stosunków i immunitetów konsularnych, jednak dopiero w 1955 postanowiono rozpocząć studia nad tą kwestią, wyznaczając w tym celu specjalnego sprawozdawcę- Jaroslava Źourka. Ostatecznie przyjęto zasadę, że projekt przyszłej konwencji będzie oparty na prawie zwyczajowym i na licznych konwencjach konsularnych.

Ostatecznie konferencja w Wiedniu 1963 z udziałem 92 państw przyjęła Konwencję o stosunkach konsularnych, składającą się z 79 artykułów oraz przyjęła dokumenty:

protokół fakultatywny w sprawie nabycia obywatelstwa,

protokół fakultatywny w sprawie obowiązkowego załatwiania sporów.

akt końcowy,

- rezolucję, w tym dotyczącą uciekinierów.

Konwencja w przeważającej mierze stanowi kodyfikację istniejących przed jej uchwaleniem zasad i norm prawa zwyczajowego, zawartych przede wszystkim w licznych bilateralnych konwencjach konsularnych. Zarówno KPM jak i Konferencja Wiedeńska nie stawiały sobie zadania skodyfikowania zakresu stosunków konsularnych, pozostawiając miejsce na regulowanie niektórych spraw- własnej praktyce traktatowej.

Na Konferencji Wiedeńskiej w 1963 zwyciężyła teza potwierdzająca możliwość łączenia funkcji dyplomatycznych i konsularnych (wcześniej w 1928 roku w Konwencji Hawańskiej ta zasada znalazła swe potwierdzenie).

Konwencja Europejska o funkcjach konsdarnych. sporządzona w ramach Rady Europy i podpisana 11.12.1967 roku w Paryżu-próba kodyfikacji prawa konsularnego na szczeblu regionalnym. Konwencja ta główną uwagę poświęca funkcjom konsularnym, a szczególnie sprawom związanym ze spadkami, żeglugą morską i powietrzną (nowość to dwa protokoły: protokół dotyczący ochrony uchodźców oraz protokół w sprawie funkcji konsularnych dotyczących lotnictwa cywilnego). Konwencja ta została ratyfikowana przez niewielką liczbę państw-członków Rady Europy.

Pierwsze próby kodyfikacji:

1)    Instytut Prawa Mn.:

Lozanna (1888); Hambcrg (1891): Genewa (1892)

Wenecja (1896): projekt regulaminu w sprawie immunitetów konsularnych

2)    Liga Narodów

3)    VI Konf. Panamerykańska w Hawanie (1928)

4)    Działalność ONZ:

a.    Komisja Prawa Mn. (1949)

b.    Jaroslav Żourke (1955)

5)    04.1963 Konwencja Wiedeńska Konwencja Wiedeńska 1963 budowa:

I.    Preambuła:

—    Tradycja: pokój i bezpieczeństwo; KW'61; rozwój przyjaznych stosunków; cel immunitetów; Mn.prawo zwyczajowe;

II.    Część merytoryczna:

Definicje

III.    Rozdział I:

Postanowienia ogólne: nawiązywanie i utrzymywanie SK; zakończenie f.konsularnych;

IV.    Rozdział II:

—    Pil

V.    Rozdział III:

Honorowi urzędnicy konsularni

VI.    Rozdział IV:

—    Postanowienia ogólne

VII.    Rozdział V:

Postanowienia końcowe

VIII.    Klauzula końcowa

Kwestie w KW'63:

a.    Kwestie sporne:

i.    konsul honorowy- sprzeciw państw socjalistycznych;

ii.    fakultatywność;

b.    Pil:

i. chęć poszerzenia przez p. socjalistyczne- sprzeciw p. anglosaskich;