109737

•    Metoda redukcji - polega na bezpośredniej redukcji tlenków metali za pomocy odpowiednio aktywnego czynnika redukującego.

Metoda ta jest stosunkowo tania (MeO+X-»Me+XO: gdzie X=CO lub H2)

•    Metoda elektrolizy - metodą tą otrzymuje się proszki prawie wszystkich metali. Są dwa sposoby prowadzenia procesu elektrolizy: źródłem jonów może być rozpuszczalna anoda lub przy nierozpuszczalnej anodzie elektrolit.

•    Metoda karbonylkowa - do otrzymywania bardzo drobnych proszków żelaza, niklu i kobaltu. Wykorzystano tutaj zdolność tych metali do tworzenia tzw. karbonylków, które w odpowiednich warunkach tworzą proszki o dużej dyspersji. (Fe(CO)5 temp wrzenia 103oC, Ni(CO)4 temp wrzenia 43oC).

•    Metoda korozji międzykrystalicznej ■ do otrzymywania proszków ze stali nierdzewnych i kwasoodpornych o dużej zawartości chromu i niklu. Stale te podczas rozpylania tworzą duże ilości tlenków, które są bardzo trudno redukowalne. Metoda ta polega na wstępnej obróbce, której zadaniem jest osłabienie odporności na korozję za pomocą odpowiednich zabiegów cieplnych, a następnie wywołanie korozji przez kwas siarkowy i siarczan miedzi.

•    W zależności od metody wytwarzania, uzyskuje się proszki o różnych kształtach - od kulistych do cząsteczek o bardzo rozwiniętej powierzchni

•    Jest rzeczą oczywistą, ze od kształtu proszków w znacznej mierze zależy ich przydatność do dalszych procesów przeróbczych.

•    Proszki o kształcie zbliżonym do kulistego mają bardzo dobrą sypkość, lecz o wiele gorzej prasują się, natomiast o powierzchni rozwiniętej źle się sypią, ale bardzo dobrze prasują.

•    Gotowe proszki należy przechowywać w pomieszczeniach suchych, szczelnie zamkniętych, unika się dzięki temu dodatkowego utlenienia i skorodowania.

BADANIE PROSZKÓW

•    Określenie kształtu proszku w wyniku obserwacji, np. mikroskopowej.

•    Skład ziarnowy - prowadzi się analizę sitową, a dla bardzo drobnych frakcji sedymentacyjną lub grawitacyjną, ewentualnie na podstawie mikroskopii optycznej lub elektronowej zlicza się frakcje proszkowe.

•    Oznaczenie gęstości nasypowej - ciężaru właściwego proszku luźno zasypanego lub też ubitego na wstrząsarce.

•    Oznaczenie sypkości proszków • czas przesypywania się proszku ze specjalnego kalibrowanego naczynia.

•    Prasowalność proszków - określenie minimalnego ciśnienia, przy którym otrzymuje się zagęszczenie charakteryzujące się odpowiednią wytrzymałością mechaniczną.

•    Badanie składu chemicznego proszku.

Oznaczanie wielkości cząstek proszku.

•    Najbardziej rozpowszechniona metoda to analiza sitowa. Umożliwia ona podział proszku na frakcje, czyli partie o rozmiarach cząstek mieszczących się w określonych przedziałach.

•    Określa się masę każdej frakcji i oblicza ich udział w badanej próbce.

Przygotowanie materiałów proszkowych do przeróbki

Przed przystąpieniem do zagęszczania jedno- lub wieloskładnikowego proszku celowe jest wykonanie następujących zabiegów:

•    sporządzenie odpowiednich procentowych naważek proszków aby otrzymać produkt o odpowiednim składzie chemicznym,

•    redukcja proszków - czasy redukcji i temperatury są indywidualne dla różnych rodzajów proszków,

•    wprowadzenie odpowiednich dodatków - środków poślizgowych mających na celu łatwiejsze prasowanie tych proszków.

•    wymieszanie ze sobą proszków w celu uzyskania jednorodnego składu i równomiernego rozprowadzenia środków poślizgowych.

•    Środki poślizgowe mają za zadanie zmniejszenie tarcia prasowania co oznacza, że zmniejszają one tarcie między poszczególnymi ziarnami i między ziarnami a ściankami matrycy i stempli. Dodatkowym zadaniem jest zmniejszenie tarcia między stemplami a ściankami matrycy. Do najbardziej popularnych środków poślizgowych należy zaliczyć cały szereg kwasów organicznych takich jak stearynowy, salicylowy i inne, stearyniany cynku, wapnia itp. Oprócz tego parafiny, woski, grafit itp.

•    Dodatek środków poślizgowych nie powinien być większy niż 0,3-1,0%. Zwiększenie tej zawartości może spowodować znaczne obniżenie własności fizycznych i mechanicznych gotowych już spieków.

•    W wypadku wieloskładnikowych materiałów proszkowych należy zawsze dokładnie je ze sobą wymieszać. Podczas mieszania zachodzą zazwyczaj dwa przeciwstawne sobie zjawiska, tj. mieszanie się cząstek