116101

ERA MEZOZOICZNA 230 - 65 min. lat

Era mezozoiczna dzieli się na trzy okresy o nierównej długości trwania. Podstawą do takiego podziału są głównie różnice w sposobie wykształcenia skał spowodowane zmiennością warunków sedymentacji w poszczególnych okresach tej ery. Dla ery mezozoicznej obowiązuje następujący podział na jednostki wiekowe: Kreda ; Jura(3) ; Trias(3).

Poszczególne oddziały podzielono na piętra, te kolei na poziomy biost raty graficzne. Świat organiczny ery mezozoicznej jest bogaty, różnorodny w czasie trwania ery ulegał powolnemu rozwojowi ale nie gwałtownym zmianom. W starszej części ery (trias) zachowują się jeszcze organizmy znane z paleozoiku (np. paprocie nasienne) w górnym mezozoiku (kreda) pojawiają się organizmy rozwijające się w kenozoiku (np. ssaki, rośliny okrytozalążkowe). To bogactwo życia organicznego powoduje, że skamieniałości przewodnich dla osadów ery mezozoicznej jest dużo. Dostarczyły je organizmy żyjące w różnych środowiskach. Część tych organizmów ma znaczenie facjalne (wskaźnik warunków tworzenia się skał) niektóre występują w tak dużym nagromadzeniu, że są skałotwórcze. Najliczniejszą grupę skamieniałości przewodnich dostarczyły zwierzęta żyjące w otwartych głębokich morzach, co było w związku ze specyficzną paleografią tej ery (facje mórz głębokich i facje epikokontynentalnego). W osadach lądowych zachowały się liczne skamieniałości roślinne a także szczątki kręgowców lądowych.

Głowonogi - należą do nich bardzo liczne w mezozoiku Amonity i Belemnity.

Amonity - swój rozwój zaczynają w starszym paleozoiku. Początkowo były to formy o prostych skorupkach (rodź. Endoceras z ordowiku). Już rodzaje karbońskie mają skorupki zwinięte. Także amonity mezozoiczne mają skorupki mocno zwinięte, najczęściej w jednej płaszczyźnie (planispiralnie). U niektórych gatunków ostatni zwój skorupki (najmłodszy) zakrywa zwoje starsze. Zdarzają się gatunki o rozwiniętych skorupkach a także o skorupkach zwiniętych ślimakowato lub wyprostowanych (z górnej kredy). Skorupki były gładkie (głębsze wody) lub bogato ornamentowane guzkami i żeberkami (płytsze). Średnice skorupy byłe zróżnicowane. Największe znalezione okazy pochodzą z jury i mają kilkadziesiąt cm średnicy. Amonity należały do zwierząt swobodnie pływających w morzach głębszych otwartych. Przeważają wśród nich gatunki ciepłolubne. Cechą systematyczną i ewolucyjną był rozwój kształtu ścianek przegradzających starszą, niezamieszkałą część skorupki. Ścianki te umacniały skorupkę od wnętrza i przyrastały do niej wzdłuż linii zwanej linią zatokową. Starsze gatunki miały linie zatokowe mało powyginane, gatunki mezozoiczne miały bardzo skomplikowane w przebiegu linie zatokowe. W zależności od sposobu powyginania ścianek wydzielono grupy (nazywane w zależności od typu linii) przewodnich amonitów dla poszczególnych okresów er paleozoicznej