przewoźnika drogowego jest ustana z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym, z późniejszymi zmianami. Ustawa ta określa, kto jest przedsiębiorcą uprawnionym do świadczenia usług w krajowym i międzynarodowym transporcie drogowym. Nowelizacje tej ustawy miały na celu dostosowanie prawa polskiego do wymagań Unii Europejskiej, a przede wszystkim wprowadzenie jednolitych zasad dostępu do rynku przewozów drogowych dla krajowych i międzynarodowych przewoźników drogowych. Na mocy wspomnianej ustawy od 1 maja 2004 roku każdy przewoźnik drogowy powinien posiadać:
-w transporcie krajowym - licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego,
-w transporcie międzynarodowym - licencję wspólnotową,
Licencja to decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do spraw transportu lub określony w ustawie organ samorządu terytorialnego (np. starosta, burmistrz, wójt, prezydent miasta), uprawniająca do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego.
Aby przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie licencji ją otrzymał, zobowiązany jest spełnić określone przesłanki jakościowe:
-spełnianie wymogu dobrej reputacji,
-posiadanie odpowiedniej sytuacji finansowej (9 000 euro na pierwszy pojazd i po 5000 euro na każdy kolejny),
-legitymowanie się certyfikatem kompetencji zawodowych,
-prawo dysponowania pojazdami,
-wymóg, by przedsiębiorca osobiście wykonujący przewozy i zatrudnieni przez niego kierowcy, spełniają wymagania określone w przepisach ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz w innych przepisach określających wymagania w stosunku do kierowców, a także nie byli skazani prawomocnym wyrokiem sądu za określone przestępstwa).
Licencji udziela się każdemu przedsiębiorcy spełniającemu wyżej określone, ustawowe warunki na okres od 2 do maksymalnie 50 lat.
Do roku 2006 działalność spedycyjna w transporcie drogowym nie wymagała uzyskania żadnych zezwoleń o charakterze administracyjnym. Jednakże w Ustawie z dnia 6 września 2001 roku od dnia 1 lipca 2006 roku zawarta została nowa definicja
2