Interpretacja wyodrębnionych czynników głównych odbywa się na podstawie macierzy ładunków czynnikowych A. Czynnik FI jest opisany przez te zmienne, które maję wysokie co do wartości bezwzględnej ładunki ajl na tym czynniku.
Często jednak zdarza się, że określona zmienna ma wysokie ładunki na kilku czynnikach, co uniemożliwia jednoznaczną interpretację. W takiej sytuacji należy przeprowadzić rotację czynników.
Celem rotacji jest więc ułatwienie interpretacji merytorycznej czynników. Chodzi o to, by każdy czynni miał kilka ładunków wysokich(bliskich 1 lub -1) oraz by każda zmienna miała wysokie ładunki tylko na jednym czynniku.
Rozwiązaniem równania:
R = AAr
Jest nie tylko macierz A ale także Al:
Ax = ABt
Gdzie B jest dowolną macierzą ortogonalną tzn. jej elementy określają wielkość kątów, o jakie należy obrócić układ ortogonalnych osi przestrzeni czynników głównych z położenia zadanego macierzą A do położenia Al.
Tę samą macierz korelacji R można więc otrzymać za pomocą nieskończenie wielu różnych macierzy ładunków czynnikowych.
W wyniku rotacji należy tak obrócić układ osi, aby odpowiadająca mu macierz ładunków czynnikowych pozwalała na interpretację czynników głównych.
Metody rotacji można podzielić na dwie grupy:
- ortogonalne
- nieortogonalne
W wyniku tych pierwszych zostaje zachowana niezależność (brak korelacji) wyodrębnionych czynników. Druga grupa rotacji generuje czynniki skorelowane, wzajemnie zależne.
VARIMAX
Kryterium rotacji jest maksymalizacja wariancji kwadratów ładunków czynnikowych dla każdego czynnika, przy danej liczbie czynników oraz danych zasobach zmienności wspólnej.
QUATRIMAX
Kryterium rotacji jest maksymalizacja wariancji kwadratów ładunków czynnikowych dla każdej zmiennej, przy danej liczbie czynników oraz danych zasobach zmienności wspólnej oraz zachowaniu ortogonalności czynników.