123770

1.    Bęben z drutem elektrodowym

2.    Drut elektrodowy 3,4. Rolki podające drut

5.    Ślizg doprowadzający prąd

6.    Łuk jarzący się w osłonie gazowej

7.    Przedmiot spawany

Środkiem dyszy gazowej podawany jest drut stanowiący jednocześnie elektrodę połączoną z jednym z zacisków źródła prądu Drugi zacisk połączony jest ze spawanym przedmiotem. W skład urządzenia do spawania półautomatycznego w osłonie gazów wchodzą: źródło prądu wraz ze szafą sterującą, podajnik drutu elektrodowego, uchwyt oraz butla z gazem osłonowym z reduktorem, przepływomierzem i podgrzewaczem

Spawanie elektrodą topliw ą w osłonie gazów obojętnych.

Spawanie w osłonie gazów obojętnych ( metoda ta nazywana w skrócie MIG, od angielskich słów Metal Inert Gas) stosowana jest przede wszystkim do spawania metali niezależnych i ich stopów, rzadziej stali stopowych. Praktycznie nie jest wykorzystywane do spawania stali węglowych zarówno ze względów ekonomicznych, jak i skłonności spoin do porowatości.

Jako gazów osłonowych używa się argonu i helu. Zarówno argon jak i hel są gazami chemicznie obojętnymi, a ich wpływ na przebieg spawania i własności spoiny ma charakter fizyczny. Odmienne właściwości obu gazów powodują, że ich wpływ na proces spawania jest różny. Argon, z uwagi na niższy potencjał jonizacji, nie wymaga stosowania wysokiego napięcia łuku, co jednak odbija się na ilości ciepła wydzielanego podczas spawania, która jest mniejsza niż w przypadku stosowania helu.

Rodzaj użytego gazu ochronnego wpływa również na kształt i wielkość spoiny; wysoki współczynnik przewodzenia ciepła helu sprawia, że wzrasta średnica „rdzenia” łuku co pociąga za sobą zmniejszenie koncentracji ciepła - spoina staje się „płytsza” i szersza. Z kolei stosowanie argonu prowadzi do tego, że głębokość wtopienia jest dość znaczna, a dzieje się to tak na skutek dużej koncentracji ciepła w wąskim łuku wywołanej małym współczynnikiem przewodzenia cieplnego.

Przechodzenie metalu z elektrody do spoiny może być zwarciowe, natryskowe lub impulsowe.

Spawanie, ze zwarciowym przechodzeniem metalu elektrody do jeziorka ciekłego metalu, polega na topieniu się elektrody w chwili krótkotrwałego zwarcia jej końca elektrody z ciekłym metalem jeziorka. Nagły wzrost natężenia prądu powoduje topienie się i oderwanie kropli od elektrody. Tworzy się szczelina umożliwiająca ponowne zajarzenie łuku. Rozpoczyna się ponownie proces stopienia końca elektrody, powstaje kropla, która po

2