124226

8.    Zniszczenie niektórych sektorów gospodarki narodowej.

9.    Wniknięcie obcych wzorów kulturowych i postaw.

10.    Marginalizacja i peiyferyjność w Europie.

Dekalog nadziei:

1.    Wzrost znaczenia politycznego Polski.

2.    Większe poczucie bezpieczeństwa państwowego i indywidualnego.

3.    Awans cywilizacyjny i technologiczny, reforma zacofanych branż, lepsza ochrona środowiska.

4.    Poprawa warunków życia społeczeństwa.

5.    Ułatwiony dostęp do tynków pracy (zwłaszcza dla młodzieży).

6.    Wykorzystanie polityczne i ekonomiczne polożeiua Polski.

7.    Wzbogacenie kulturowe.

8.    Wyrównanie dysproporcji rozwoju regionalnego kraju

9.    Ułatwiony dostęp do ogromnych środków finansowych UE.

10.    Funkcjonowanie w jednym systemie gospodarczym i politycznym.

Świadomość Polaków.

Polskie przygotowanie do przystąpienia do Unii na wszystkich szczeblach jest bardzo słabe, nadal bardzo mało wiemy o Unii. Zmienią się przepisy prawne, zaczną obowiązywać zmienione zasady w życiu społecznym i gospodarczym, na każdym szczeblu wzrośnie konkurencja, zdecydowanie inaczej będziemy musieli spojrzeć na kwestie np. równouprawnienia płci. obecności w naszym państwie obywateli innych państw, ich życia, pracy i praw na naszych wspólnotach lokalnych. Premier Rządu Leszek Miller zapowiadał, że będzie rzetelnie informował społeczeństwo o procesie integracji Polski z Unią Europejską.. W tym celu powołano Urząd Komitent Integracji Europejskiej (UKIE), Centrum Informacji Europejskiej (CIE). Regionalne Centra Informacji Europejskiej (RCIE), stworzono wiele programów edukacyjnych. Społeczeństwo polskie potrzebuje świadomości, że wiedza na temat przystąpienia doUE jest dostępna, chce wiedzieć co stanie się po wejściu Polski do Unii. Dlatego też rozpowszechniana informacja musi być rzetelna i prawdziwa, winna tworzyć tożsamość Polaka -Europejczyka i propagować życie nie w okopach ksenofobii ale w „okopach” kultury otwartej. Pomimo szeroko komentowanego niedoinformowania społeczeństwa polskiego, nie uważa się, by istniało poważne niebezpieczeństwo przegrania referendum w sprawie przystąpienia Polski do UE. Po pierwsze, nie wskazują na taką możliwość żadne z dotychczasowych badań opinii publicznej. Ostamie, lutowe badania PBS przeprowadzone dla „Rzeczpospolitej” wykazały, że aż 70 proc. Badanych deklaruje zamiar udziału w referendum, zaś 71 proc. Spośród nich opowiedziałoby się w głosowaniu za wejściem Polski do Unii Europejskiej. Przeciwko głosowałoby jedynie 20 proc. Potencjalnych uczestników referendum. Według badań „Rz” od grudnia 2001 roku liczba zwolenników integracji zmalała o 3 proc., ale odsetek przeciwników nie zmienił się. Choć w ciągu ostamich miesięcy zdarzało, że poparcie dla integracji wśród wszystkich badanych (a więc nie tylko wśród tych. którzy chcą głosować w referendum) spadło poniżej 50 proc., to jednak wśród osób deklarujących udział w referendum utrzymuje się ono sporo powyżej 60 proc. Groźba przegrania referendum jest więc niewielka. Po drugie, referendum w sprawie integracji to również test na pro zachodnią orientację polskiego społeczeństwa, wielokrotiue już potwierdzoną w ciągu ostamich dwudziestu lat Po trzecie, sojusznikiem spraw europejskich stali się liczni przedstawiciele hierarchii kościelnej, mający spory wpływ na bardziej eurosceptyczną część społeczeństwa, czyli mieszkańców wsi i małych miast. Podejmowane pizez rząd i pozarządowe środowiska pro europejskie, takie jak pismo „Unia & Polska ". próby budowania szerokiego konsensusu politycznego na rzecz integracji, połączone z intensywną kampanią informacyjną powinny wystarczyć do wygrania referendum. Wydaje się jednak że sprawa referendum odwraca uwagę opinii publicznej od kwestii dużo ważniejszej dla sukcesu Polski w Unii Europejskiej, to znaczy przygotowania Polaków do funkcjonowaiua w warunkach jednolitego tynku europejskiego i posługiwania się instrumentami, które na tym rynku funkcjonują. To właśnie nieumiejętność określenia własnej pozycji oraz perspektyw zawodowej i życiowej w warunkach wspólnego iynku budzi lęk który zaowocować może głosowaniem przeciw referendum. Tego lęku nie zredukuje kampania reklamowa ani rozrzucanie ulotek w urzędach pocztowych. Lęk ten - w wielu przypadkach uzasadniony - zredukować może jedynie uzupehuenie programu informacyjnego programem wsparcia tych grup zawodowych i społecznych, dla których integracja Polski z Unią Europejską jest nie tylko szansą, ale może być również zagrożeniem. Chodzi tu przede wszystkim o właścicieli małych i średnich gospodarstw rolnych oraz małych i średnich przedsiębiorstw. Zdumiewać może bezrefleksyjność elit politycznych zarówno rządowych jak i opozycyjnych, które zdają się nie dostrzegać problemu konieczności informowania i rzeczowej dyskusji ze społeczeństwem. Politycy firmujący w imieniu swych ugrupowań pakt na rzecz integracji, ograniczają swe działania do spotkań przy okrągłych stołach w świetle telewizyjnych reflektorów. Żadne z pro europejskich ugrupowań politycznych nie zobowiązało swych posłów na przykład do wykorzystania biur poselskich do promowania integracji. Dyskusje sejmowe rzadko wykraczają poza pro- lub antyeuropejskie banały. Tymczasem pakt na rzecz integracji niepoparty rzeczową dyskusją (rówiueż z jej przeciwiukami) nie spełni swojego zadania. Utwierdzi on jedynie tych, którcy boją się integracji, w przekonaniu, że pakt to zmowa elit przeciwko tym, którzy na integracji w krótkim okresie nie