51063

2.    Kto to jest renegat i do jakiego typu indywidualnego przystosowania go zaklasyfikujesz?

Typ - bunt. Obiekt największej wrogości pośród zbuntowanych. Odrzuca panujące wartości, minio, że jemu samemu się powiodło. Podważa wartości, jak to czyni grupa zbuntowana, ale stanowi również świadectwo, że została załamana jej jedność.

3.    Jaką rolę odgrywa rodzina we wzorach zachowań dewiacyjnych?

Rodzina służy przekazywaniu wzorców kulturowych następnemu pokoleniu. Mają na to wpływ warstwy społeczne i grupy, w których znajdują się sami rodzice, również zalecenia, nagrody i kary, ale także standardy kulturowe, które nie zostały sformułowane w sposób bezpośredni, a zostały zaobserwowane przez dzieci (takie jak codzienne zachowania i luźne rozmowy rodziców). Niewykluczone, iż dziecko zachowuje w sobie ukryty wzorzec wartości kulturowych, który odkryło w codziennych zachowaniach swoich rodziców, nawet jeśli jest on sprzeczny z zaleceniami i napomnieniami formułowanymi przez nich bezpośrednio. Istotna jest również projekcja rodzicielskich ambicji na dziecko, która polega na tym, że w obliczu osobistej porażki albo ograniczonego sukcesu wielu rodziców tłumi swe początkowe cele-wartości i odracza dalsze wysiłki, próbując zastępczo osiągnąć cel poprzez dzieci. Jeśli taki rodzic jest najmniej zdolny do zapewnienia swym dzieciom swobodnego dostępu do możliwości i wywiera na nie najsilniejszą presję w kierunku dużych osiągnięć, to może on stworzyć wzorzec skłaniający do zachowań dewiacyjnych.

1.    Jaka jest różnica między buntem a resenty mentem?

Bunt dotyczy autentycznej przemiany wartości, kiedy to bezpośrednie lub zastępcze doświadczenie frustracji prowadzi do całkowitego odrzucenia wartości uprzednio cenionych. W resentymencie zaś nie dochodzi do autentycznej zmiany wartości, potępia się to, czego się potajemnie pożąda; a w buncie, potępieniu podlega sarno pożądanie.

2.    Jakie są społeczne źródła zachowań dewiacyjnych?

Zachowania dewiacyjne występują wtedy, kiedy system wartości kulturowych wynosi faktycznie ponad wszystko inne pewne wspólne cele dla całego społeczeństwa, podczas gdy struktura społeczna rygorystycznie ogranicza lub całkowicie zamyka dostęp do uznanych sposobów osiągania tych celów znacznej części tego społeczeństwa.