51241

*    publiczna przestrzeń formalna - otoczenie ściśle definiowane przez założyciela/twórcę; większe jest znaczenie formy niż treści, narzuca się pewną formę dla uzyskania oczekiwanego zachowania; nie są istotne wartości i symbole, przedmioty i zachowania znaczą to, czym są i nic ponadto;

*    publiczna przestrzeń służbowa - pochodna przestrzeni formalnej z tą różnicą, że oczekujący zachowań działa na mocy ustalonego prawa i nie jest anonimowy, może mieć wgląd w przestrzeń prywatną i intymną

-    szkoła jest przede wszystkim przestrzenią publiczną w wymiarze służbowym; występuje w niej wyraźna asymetria (uczniowie doznają samych przyjemności, korzystają z nieodpłatnych dóbr, natomiast nauczyciele „męczą się”/pracują dla uczniów (nauczyciele jako „dawcy dóbr” mają wszelkie prawa, a uczniowie wyłącznie obowiązki); uczniowie zostają umieszczeni w przestrzeni publicznej, a nauczyciele mają możliwość stworzenia sobie przestrzeni prywatnej oraz intymnej.

Przestrzeń prywatna:

-    zespół miejsc i przypisanych do nich zachowań, które są ograniczone przez jednostkę (przez jej indywidualną kulturę, własną hierarchię wartości oraz potrzeby), np. dom czy mieszkanie;

-    mogą w nią ingerować na zasadzie obyczajowego przyzwolenia jedynie osoby najbliższe (rodzina, przyjaciele);

-    jednostka jest sobą, czuje się bezpieczna, identyfikuje się z przestrzenią;

-    przestrzeń wędruje za osobą;

-    „przestrzeń osobista” - jest odpowiednikiem przestrzeni piywatnej (według Halla), np. dom, mieszkanie, ale także ubranie czy torebka;

-    jednostka akceptuje lub kreuje formę i treść przestrzeni prywatnej;

-    ma charakter jawny, nie jest ukryta przed wzrokiem innych;

-    nasz strój, język, wyznanie, pasje są stałym „wyposażeniem”;

-    uczymy się w niej, czyli sami angażujemy swoją motywację do opanowania czegoś;

-    w szkole przestrzeń prywatna ma charakter wypoczynkowy;

-    brak przestrzeni prywatnej w szkole może skutkować brakiem identyfikacji uczniów z placówką lub buntem (ostentacyjną inwazją prywatności);

-    architekci wyraźnie wskazują miejsce pracy i miejsce wypoczynku w danym budynku;

-    w odczuciu ucznia, wszystko w szkole jest publiczne/oficjalne; nie ma on prawa wnieść swojej przestrzeni piywatnej do szkoły (musi ona zostać ukryta, np. w szatni);

-    szkoły budowane na planie prostokąta nie mają zakamarków, uczeń nie ma szans się schować;

-    jeśli zakamarki zostaną odkryte, niemal natychmiast są zajmowane przez szkolne władze, które lubią mieć wszystko na oku;

-    dostęp do zakamarków jest dla uczniów zabroniony lub ograniczony, bo zakamarek = „kombinowanie” czegoś;

-    uczeń czuje się ciągle obserwowany, widoczny, „na celowniku”;

-    szkolne schody mogą być miejscem na tworzenie zakamarków, ale mogą zostać totalnie obrzydzone i ograniczone.

Przestrzeń intymna:

-    najbardziej mobilna spośród wszystkich typów przestrzeni;

-    jest świadomością, raczej treścią niż formą;

-    jest zamknięta, do udziału w niej są dopuszczani tylko ci, którym na to pozwalamy;

-    ma charakter półtrwały, zależny od nadanego znaczenia i kontekstu;

-    w szkole praktycznie nie ma przestrzeni intymnej, ponieważ uczeń ukrywający się gdzieś przed wzrokiem nauczyciela najpewniej robi coś złego;