51974

prawdopodobieństwo niewypłacalności dla różnych klas aktywów W roku 1988 Komitet Bazylejski dokonał po raz pierwszy podziału ryzyka kredytowego na klasy ryzyka, przypisując int odpowiednie wagi Zdefiniowano kilka zagregowanych klas ryzyka, którym przypisano następujące wagi:

0% - kr edyty udzielone rządom, bankom centralnym i UE,

20%    - kredyty udzielone jednostkom sektora publicznego, bankom i

przedsiębiorstwom inwestycyjnym,

50% - kredyty hipoteczne i operacje leasingowa na nieruchomości mieszkalne,

100% - aktywa zagrożone ryzykiem w sektorze prywatnym, udziały, majątkowe instrumenty hybrydowe itp.

200% - udziały w przedsiębiorstwach niefinansowych, które miały ujemny wynik w ostatnich 2 latach.

Podział ten byl jak widać bardzo uproszczony i w konsekwencji skłaniał banki do manipulowania portfelami swoich aktywów w celu maksymalizacji stopy zwrotu z aktywów z uwzględnieniem wymogów kapitałowych narzucanych przez Komitet Bazylejski. W efekcie na skutek nowych wag ryzyka kredytowego dochodziło czasami do zwiększania skali ryzyka kredytowego w portfelach banków (bo np. udzielenie kredytu podmiotowi pry watnemu o ratingu kredytowym CCC obciążone była taką samą wagą ryzyka jak udzielenie kredytu podmiotowi o ratingu A). Metoda wprowadzona przez Bazyleę I nie uwzględniała ani dywersyfikacji portfela kredytowego, arti pozostałego terminu zaangażowania ani efektywności niektórych narzędzi ograniczania ryzyka kredytowego (takich jak kredytowe instrumenty pochodne)

Dlatego w roku 2001 Komitet Bazylejski w tamach prac nad Nową Umow^rą Kapitałową (Bazylea II) zaproponował stosowanie przez banki wewnętrznych lub zewnętrznych ratingów ryzyka kredytowego jako zapewniających dokładniejszą repr ezentację ryzyka kredytowego. Szczegółowo Bazylea II przewiduje 3 możliwe modele pomiaru ryzyka kredytowego:

1.    metoda standardowa.

2.    podstawowa metoda ratingu wewnętrznego (Foundation IRB metod),

3.    zaawansowana metoda ratingu wewnętrznego (Advartced IRB metod)