I KZP 2/05 - z dnia 17 marca 2005 r. w składzie 3 sędziów na pytanie prawne Sądu Okręgowego w Krakowie
Podrobieniem dokumentu w rozumieniu art. 270 § 1 k.k. jest także potwierdzenie przez uczestnika czynności procesowej fałszywym podpisem, nieprawdziwych danych w protokole utrwalającym tę czynność procesową.
Znamię „w celu użycia za autentyczny” (art. 270 § 1 k.k.) zrealizowane zostaje również wtedy, gdy celem działania sprawcy jest użycie dokumentu przez inną osobę.
IV KK 467/05 - wyrok z dnia 6 kwietnia 2006 r.
Sprawca wykroczenia, który w postępowaniu mandatowym podaje funkcjonariuszowi organu mandatowego nieprawdziwe dane co do swojej tożsamości wpisywane do dokumentu mandatu karnego, a następnie podpisuje ten dokument potwierdzając przyjęcie mandatu przez osobę wskazaną w nim, którą nie jest, dopuszcza się przestępstwa, określonego w art. 270 § 1 k.k., a nie tylko wykroczenia określonego w art. 65 § 1 pkt 1 k.w.
2000.08.30 wyrok SN V KKN 263/00 LEX nr 50949
Przewodniczący: SSN Stanisław Zabłocki.
Działanie oskarżonego polegające na zmianie oryginalnych tablic rejestracyjnych o niezmienionej treści i posłużenie się nimi jako autentycznymi przy używaniu innego samochodu nie wyczerpuje przedmiotowych znamion przestępstwa z art. 270 § 1 kk.
Działanie oskarżonego nie wyczerpywało znamion żadnego innego przestępstwa, ale stanowiło wykroczenie przewidziane w art. 94 § 1 i 2 kw bowiem prowadził on po drodze publicznej samochód z zamontowaną tablicą rejestracyjną pochodzącą z innego pojazdu, bez dokumentów stwierdzających dopuszczenie go do ruchu oraz bez uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych.
WA 1/07 - wyrok z dnia 2 lutego 2007 r.
Sporządzenie przez właściwego przełożonego wojskowego, wbrew przepisom, za ten sam okres, drugiej opinii służbowej o podwładnym o innej treści niż pierwsza, która uprawomocniła się, nie jest ani „przerobieniem” pierwszej (art. 270 § 1 k.k.), ani „poświadczeniem nieprawdy” w niej (art. 271 § 1 k.k.). Może natomiast wypełniać znamiona czynu określonego w art. 231 § 1 k.k., jeżeli stanowi umyślne działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego.
Postanowienie z dnia 21 czerwca 2007 r., III KK 122/07
Sama tylko okoliczność, iż osoba, której podpis podrobiono, wyraziła na to zgodę, nie wyłącza bezprawności czynu, ani jego karygodności. Przepis art. 270 § 1 k.k. chroni dobro powszechne, jakim jest wiarygodność dokumentów, a w konsekwencji i pewność obrotu prawnego. Dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu nie bez znaczenia jest zatem okoliczność, że skazany przedłożył podrobiony dokument w organie administracji państwowej w celu uzyskania dowodu rejestracji pojazdu, a więc dokumentu mającego określone znaczenie w publicznym obrocie, a nie jedynie dla osoby zainteresowanej.
(…)
Wyrok z dnia 10 maja 2007 r., IV KK 109/07
Istotą przestępstwa materialnego fałszerstwa dokumentu jest tworzenie pozoru, że pochodzi on od określonego wystawcy. W powyższej sprawie zarzut tworzenia takiego pozoru jest zarzutem bezzasadnym, albowiem A. S. - właściciel mieszkania podpisał przedmiotowe oświadczenie osobiście, przy czym fakt, że uczynił to lekkomyślnie pozostaje bez znaczenia dla możliwości ustalenia odpowiedzialności oskarżonego na podstawie art. 270 § 1 k.k. Zawarty w treści oświadczenia jedynie fałsz intelektualny, przy braku cech podrobienia dokumentu nie wyczerpuje znamion przestępstwa z art. 270 § 1 k.k.
Postanowienie z dnia 7 października 2010 r., II KK 211/10 (BPK 6/10)
W uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej instancji trudno znaleźć wymaganą konsekwencję w zakresie przypisania elementu czasownikowego, tj. podrobienia lub przerobienia, jako znamion przestępstwa z art. 270 § 1 k.k., w odniesieniu do legitymacji służbowej oraz przepustki. Używa się bowiem w uzasadnieniu wyroku do tych dokumentów zarówno określenia „przerobienie” (…), jak i „podrobienie” (…). Ten brak konsekwencji terminologicznej w uzasadnieniu wyroku nie wpływa, rzecz jasna, na odpowiedzialność karną skazanego, albowiem oba te określenia stanowią znamiona przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w sytuacji takiej sprzeczności uzasadnienia wyroku, decydujące jest stanowisko ujęte w treści wyroku.
Wyrok z dnia 3 marca 2011 r., sygn. akt: V KK 311/10 (Biuletyn Prawa Karnego nr 5/11)
(115 § 14 k.k.) wskazuje jedynie, jakie dokumenty znajdują się pod ochroną prawa karnego, a więc określa przedmiot ochrony prawnej przy przestępstwach skierowanych przeciwko wiarygodności dokumentów. Określony przedmiot nie musi być jednak dokumentem w rozumieniu karno-prawnym, aby być dowodem z dokumentu w rozumieniu karno-procesowym.
Postanowienie z dnia 24 maja 2011 r., II KK 13/11 (Biuletyn Prawa Karnego nr 10/11)
Przedmiotem ochrony w przypadku czynu zabronionego z art. 270 § 1 k.k. jest dobro prawne ogólnej natury, jakim jest wiarygodność dokumentu. Powoduje to, że w postępowaniu o taki czyn brak jest pokrzywdzonego. To zaś z kolei powoduje, że nie ma również osoby, która na podstawie art. 53 k.p.k. mogłaby działać w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego.
Ustalenie osoby pokrzywdzonej czynem zabronionym (w rozumieniu procesowym) następuje w oparciu o opis zespołu znamion zarzuconego czynu. Konsekwencją powyższego jest wspomniany brak możliwości przyjęcia, że bezpośrednim następstwem podrobienia dokumentu jest pokrzywdzenie konkretnej osoby fizycznej. Inaczej jednak rzecz należałoby ocenić, gdyby przyjąć, dla potrzeb ustalania kręgu osób pokrzywdzonych, że to nie tyle opis czynu i jego kwalifikacja przyjęte przez oskarżyciela w akcie oskarżenia wiążą sąd, lecz ramy zdarzenia historycznego będącego przedmiotem zarzutu i w rezultacie wyznaczona tymi ramami kwalifikacja prawna, która powinna być w sprawie przyjęta.
Jeżeli danej osoby (pomimo złożenia stosownego wniosku) nie dopuszczono do udziału w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego, a następne sąd doszedł do wniosku, że przy zmienionej kwalifikacji prawnej, osobie takiej przysługiwałyby jednak uprawnienia pokrzywdzonego, to powinien rozważyć prowadzenie sprawy od początku, aby umożliwić jej ponowne wystąpienie z takim wnioskiem.
3
ART. 270 K.K.