INŻYN, CHEMIA ITP, inz

III

1. Twardość wody powodują rozpuszczone w niej sole wapnia, magnezu i metali wielowartościowych. Rozróżnia się następujące rodzaje twardości wody: twardość węglanowa (Tw), twardość niewęglanowa zwana stałą (Ts), twardość ogólna lub całkowita (To)

Twardość wód naturalnych, w zależności od ich pochodzenia, zawiera się w granicach od 8 do 30 stopni niemieckich.

Nadmierna twardość wody jest zjawiskiem niepożądanym w procesach przemysłowych (kotły parowe, układy chłodnicze, przemysł włókienniczy), dla celów konsumcyjnych. Podczas ogrzewania na ściankach garnków, kotłów powstaje kamień kotłowy, który pogarsza przewodnictwo cieplne, powoduje straty energetyczne, awarie W domach nadmierna twardość wody powoduje większe zużycie środków piorących. W tym wypadku jony wapnia i magnezu wiążą się z resztą kwasu tłuszczowego i wytrącają się w postaci trudno rozpuszczalnych soli wyższych kwasów tłuszczowych.

2. Jonizator (strumień elektronów, jonizacja chemiczna, elektrorozpylanie, termorozpylanie), Analizator (magnetyczne, podwójne ogniskowanie - magn, elekt, czasu przelotu, kwadrupolowy) Detektor (Puszka Faradaya, Powielacz elektronowy, Detektor fotopowielaczowy )

3. Metoda kompleksometryczna: co najmniej 1st.n. twardości ogólnej, miareczkowanie EDTA w obecności czerni eriochromowej T (wskaźnik), dodatkowo należy dodać - chlorowodorek hydroksyloaminy, siarczek sodowy, r-r buforu amonowego, pH =10

4. Po rozpuszczeniu daja r-ry koloidalne, serowata/galaretowata konsystencja, duży stopień dysocjacji, absorbują jony, wolnij opadają na dno, trudno się sączą/przemywają, duże zanieczszczenie liofilowe (tworzą na powierzchni wielowarstwową otoczkę z cz. wody (otoczka hydratacyjna), trudno ulegają sączeniu) liofobowe (r-ry zoli, brak otoczki hydratacyjnej, łatwiej się sączą,

10. Fotokomórki (3warstwy - przewodząca - Ag, półprzewodząca - stopy, absorbcyjna - Cez, niebiskie, czerwone,) Fotopowielacze (zjawisko wtórnej emisji e. fotokatoda, szereg elektrod (dynody), anody) Fotodiody (zjawisko fotoelektryczne wewnętrzne, półprzewodni np. Krzem)

1. 60st. n. = 21,3 mval/dm3 = 10,65 mmoldm3

2. Utl- wielkość wyrażająca ilość O2 potrzebną do utl. sub. org. zawartych w H2O. Zapotrzebowanie na O2 to umowne pojęcie oznaczające ilość O2 (mg/dm3) jaka jest potrzebna w pewnych warunkach do utl. zw. org. lub niektórych nieorg. zawartych w H2O. Met. określenia: miareczkowanie KMnO4, K2Cr2O7

3. Tw. H2O jest miarą ilośći rozp. w H2O soli. Właściwośći te nadają jej sole m.in. Ca, Mg, Fe, Mn, Al. Przedewszystkim zależy ona od jonów Ca i Mg.

4. Dobór odpowiedniego nośnika (najczęściej płytka szklana powleczona żelem krzemionkowym). Naniesienie r-ru/r-rów na nośnik z zachowaniem odpowiednich odstępów/odległości. Po naniesieniu i wyschnięciu próbek, umieszczenie płytki w komorze chromatograficznej. Po osiągnięciu przez rozpuszczalnik poziomu ok. 5 mm poniżej górnego skraju płytki, wyjmuje się płytkę, suszy w przypadku substancji bezbarwnych wywołuje plamki rozpylając na płytkę odpowiedni odczynnik. Atmosfera panująca w komorze ma znaczny wpływ na rozwijanie chromatogramu i powtarzalne wyniki można otrzymać tylko przy zachowaniu ściśle tych samych warunków wykonania. Najistotniejszym czynnikiem wpływającym na wyniki w przypadku w przypadku chromatografii cienkowarstwowej jest dobór adsorbenta i rozpuszczalnik.

5. -

6. Spektrometria masowa. Zasada oznaczeń: Analizowane zw. są jonizowane, następnie otrzymane jony rozdziela sę w zależności od stosunku masa/ładunek(m/z) oraz mierzy natężenie prądu jonowego odpowiadającego poszczególnym jonom. Widmo masowe składa się z szeregu pików przedstawiających zależność natężenia prądu jonowego od stosunku m/z.. Warunki oznaczeń: próżnia, emperatura próbek ok. 300C, lub bez podgrzewania wprowadza się je do komory pod ciśnienim 1,3Pa, w komorze panuje 1,3 * 10^3Pa.

7. wielkość ziarna - przy drobnym ziarnie przebicie kolumny występuje później niż przy grubym

stosunek wys. do śr. kolumny. - im większy jest stosunek wysokości kolumny do jej średnicy, tym lepszy osiąga się rozdział. Zwykle stosunek ten wynosi od 20:1 do 10:1

szykość przepływu - ze wzrostem szybkości maleje pojemność

8. os. koloidalne: zobojętnienie ładunku koloidów hydrofobowych lub usunięcie otoczki rozpuszczalnika koloidów hydrofilowych, podwyższona temp., z r-rów stężonych, w obecności elektrolitów

os. gruboziarnistych(wysk. temp.odczynnik rozp. drobne osady, r-ry rozcieńczone.)

9. Chromatografia gazowa-to analityczna technika chromatograficzna, w której fazą nośną jest gaz (najczęściej hel, argon, coraz rzadziej wodór). Technika ta umożliwia procentowe ustalenie składu mieszanin związków chemicznych, w których występuje ich nawet kilkaset. Stosując klasyczną detekcję umożliwia przybliżoną identyfikację składników mieszaniny, pełną identyfikację z detektorem masowym.Chromatografia gazowa jest najczęściej stosowaną metodą do szybkiej analizy złożonych mieszanin związków chemicznych oraz oceny czystości tych związków, zarówno w przemyśle jak i w rozmaitych laboratoriach

10. oczyszczanie/demineralizacja H2O, oznaczanie/rozdzielanie aminokwasów, peptydów i białek.

1. ze wzgl, na podst. Zjawisko fizykochemiczne wyróżniamy chromatografię adsorpcyjną, podziałową i jonowymienną. Ze względu na rodzaje stosowanych faz dzielimy chromatografię na gazową (faza ruchoma jest gazem), cieczową grawitacyjną (fazą ruchoma jest ciecz przepływająca przez złoże fazy stacjonarnej pod wpływem siły grawitacji) i cieczową ciśnieniową (przepływ fazy wymuszony jest wysokim ciśnieniem wytwarzanym przez specjalne pompy). Inny podział wyróżnia techniki planarne (np. cienkowarstwowa lub bibułowa) i kolumnowe (faza stacjonarna wypełnia szklana lub metalową rurkę - kolumnę). stykamy się z pojęciem chromatografii z użyciem odwróconych faz. Ponieważ do tej pory najczęstszym układem chromatograficznym był układ, w którym faza stacjonarna była bardziej polarna (bądź miała większe powinowactwo do substancji polarnych) niż faza ruchoma - układ, w którym faza ruchoma jest bardziej polarna niż stacjonarna uzyskał miano układu faz odwróconych (RP - reverse phase). Konkretną technikę można zazwyczaj zaliczyć do kilku grup jednocześnie, jako że kryteria poszczególnych podziałów najczęściej nie wykluczają się nawzajem.

3.°n : 0-4 bardzo miękka; 4,1-8,0 miękka; 8,1-16 średnio twarda;16,1-25 twarda; >25 bardzotwarda

4. Wodorowęglany wapnia i magnezu powodujące twardość przemijającą łatwo można usunąć z wody

przez gotowanie(metoda termiczna). Zachodzi wówczas rozkład wodorowęglanów zgodnie z reakcjami:

Ca(HCO3)2 = CaCO3 + H2O + CO2; Mg(HCO3)2 = MgCO3 + H2O + CO2 ;MgCO3 + H2O = Mg(OH)2 + CO2

(osadza się kamień)

Destylacja daje wodę idealnie zmiękczoną, ponieważ pozbawiona jest wszystkich soli. Koszty zmiękczania tą metodą są jednak wysokie i w przemyśle nie ma ona większego zastosowania.

Chemiczne metody usuwania twardości wody (zmiękczania) polegają na strąceniu nierozpuszczalnych

osadów, w skład których wchodzą nierozpuszczalne związki wapnia i magnezu.

Jednym ze sposobów jest zastosowanie metody sodowo-wapiennej. Wodę zadaje się wapnem

gaszonym i sodą. Wapno usuwa twardość przemijającą zgodnie z reakcjami:

Ca(HCO3)2 + Ca(OH)2 = 2CaCO3 + 2H2O; Mg(HCO3)2 + Ca(OH)2 = MgCO3 + CaCO3+ 2H2O

MgCO3 + Ca(OH)2 = Mg(OH)2↓ + CaCO3; Soda natomiast usuwa twardość trwałą. Przypuśćmy, że reaguje z nią siarczan(VI) wapnia i chlorek magnezu: CaSO4 + Na2CO3=CaCO3 + Na2SO4; MgCl2+ Na2CO3 = MgCO3 + 2NaCl

Metody fizyczno-chemiczne usuwania twardości wody - chromatgrafia jonowymienna

5. -

6. UV-Vis: l. deuterowe (180-300 nm), l. wolframowo halogenowe, wysokociśnieniowe łukowe l. ksenonowe(cały zakres UV-Vis). IR: włokno Nernsta (pręt ceramiczny, mieszanina tlenków Ceru, Cyrkonu, Thoru, Itu) globar (pręt sitowy z węglika krzemu)

7. w ciągłym przepływie (najstarsza, stosowana w instalacjach gdzie konieczny jest ciągły monitoring zawartości składników)

z segmentowaniem strumienia(CFA) (strumień powietrze oddziela składniki, bardzo dobra odtwarzalność warunków mieszania r-rów i czasów reakcji, dla jednej próbki wszystkie procesy przebiegają w identycznych segmentach strumienia r-ru, możliwość oznaczania kilku składników jednocześnie, duża przepustowość., zastosowanie w analizie wodym analizach klinicznych

przepływowo-wstrzykowa (FIA) (mała objętość próby- 500ul, bak segmentowania strumienia, bardzo wysoka liczba oznaczeń, zmniejszenie śr, przewodów, nie wymaga płukania, zastosowanie-przy oznaczaniu bardzo nietrwałych odczynników, przy oznaczaniu 1 składnika

8.Atomowa spektrometria absorbcyjna

Zasada pomiarów metodą AAS polega na tym, że linia rezonansowa oznaczanego

pierwiastka o natężeniu I0, emitowana ze źródła promieniowania przechodzi przez atomizer, w

którym jest absorbowana przez obecne tam wolne atomy. Ta część promieniowania (linii

rezonansowej), która nie została pochłonięta przez wolne atomy, dociera poprzez monochromator do detektora, który mierzy jej natężenie (I). Porównanie I i I0 daje absorbancję proporcjonalną do stężenia oznaczanego pierwiastka.

Analiza przepływowa

9.Chromatografia cienkowarstwowa (TLC) jest odmianą chromatografii podziałowej. Fazę nieruchomą stanowi woda zatrzymana w cienkiej warstwie sorbenta (krzemionki, tlenek glinu) naniesionej na płytkę szklaną. Fazą ruchomą jest rozpuszczalnik wędrujący przez tę warstewkę na zasadzie sił kapilarnych. Substancje rozdzielane, naniesione na płytkę, po której następnie posuwa się rozpuszczalnik, rozdzielają się na zasadzie podziału między fazę nieruchomą na sorbencie a fazę rozpuszczalnika. Gdy ich współczynniki podziału są różne, następuje rozdzielenie. Wielkością charakteryzującą substancję w określonym układzie chromatografii cienkowarstwowej jest wielkość Rf (współczynnik retencji) stosunek drogi, którą od punktu startowego na płytce przebyła dana substancja Ds do drogi, którą w tym samym czasie przebył rozpuszczalnik (Dr): Rf = Ds/Dr

Czasami stosuje się również wielkość Rs, definiowaną jako stosunek drogi, którą od punktu startowego na płytce przebyła substancja, (Ds), do drogi, którą w tym samym czasie przebyła wybrana przez nas substancja wzorcowa, (Dw): Rs = Ds/Dw

10. osadzanie się kationów na kationitach a anionów na anionitach

RSO3H+NaCl ->SO3Na + HCl

RSO3H+NaOH ->RSO3Na + H2O

R4N+CL-+NaOH -> R4Na+OH- +NaCl

VII

Twardość wód naturalnych, w zależności od ich pochodzenia, zawiera się w granicach od 8 do 30 stopni niemieckich.

Wodorowęglany wapnia i magnezu powodujące twardość przemijającą łatwo można usunąć z wody

przez gotowanie(metoda termiczna). Zachodzi wówczas rozkład wodorowęglanów zgodnie z reakcjami:

Ca(HCO3)2 = CaCO3 + H2O + CO2; Mg(HCO3)2 = MgCO3 + H2O + CO2 ;MgCO3 + H2O = Mg(OH)2 + CO2

(osadza się kamień)

Destylacja daje wodę idealnie zmiękczoną, ponieważ pozbawiona jest wszystkich soli. Koszty zmiękczania tą metodą są jednak wysokie i w przemyśle nie ma ona większego zastosowania.

Chemiczne metody usuwania twardości wody (zmiękczania) polegają na strąceniu nierozpuszczalnych

osadów, w skład których wchodzą nierozpuszczalne związki wapnia i magnezu.

Jednym ze sposobów jest zastosowanie metody sodowo-wapiennej. Wodę zadaje się wapnem

gaszonym i sodą. Wapno usuwa twardość przemijającą zgodnie z reakcjami:

Ca(HCO3)2 + Ca(OH)2 = 2CaCO3 + 2H2O; Mg(HCO3)2 + Ca(OH)2 = MgCO3 + CaCO3+ 2H2O

Metody fizyczno-chemiczne usuwania twardości wody - chromatgrafia jonowymienna

2.-

3. Utl- wielkość wyrażająca ilość O2 potrzebną do utl. sub. org. zawartych w H2O. Zapotrzebowanie na O2 to umowne pojęcie oznaczające ilość O2 (mg/dm3) jaka jest potrzebna w pewnych warunkach do utl. zw. org. lub niektórych nieorg. zawartych w H2O. Met. określenia: miareczkowanie KMnO4, K2Cr2O7

Określa się ją w molach O2/dm3.

4. Właściwości mechaniczne

Jedną z najbardziej charakterystycznych cech układów koloidalnych są ruchy Browna. Zjawisko polega na ciągłych chaotycznych ruchach postępowych, obrotowych i drgających, fazy rozproszonej w ośrodku ciekłym lub gazowym. Ruchy Browna można zaobserwować przypatrując się np. cząstkom kurzu oświetlonym cienką wiązką światła w zaciemnionym pomieszczeniu.

Właściwości optyczne

efekt Tyndalla. jeżeli przez roztwór koloidalny przepuszczamy wiązkę światła, to wskutek uginania się promieni na cząstkach fazy rozproszonej, mniejszych od długości fali, światło staje się widoczne w postaci smugi świetlnej. Intensywność tego efektu jest tym większa im większa jest różnica między współczynnikami załamania fazy rozproszonej i ośrodka dyspersyjnego. Kształty geometryczne cząstek fazy rozproszonej o wymiarach odpowiadających rozdrobnieniom koloidalnym możemy obserwować jedynie w mikroskopie elektronowym.

Absorpcja światła.

Niektóre układy koloidalne mają silniejszą absorpcję aniżeli rozproszenie światła. Pomiar absorpcji światła jest jedną z metod badania układów koloidalnych, pozwala on na oznaczanie stężenia fazy rozproszonej i na śledzenie przebiegu koagulacji. Barwa układów koloidalnych uwarunkowana jest zarówno przez absorpcję, jak i przez rozproszenie światła. Zależy ona od wielkości, kształtu i stopnia agregacji cząstek fazy rozproszonej. W świetle rozproszonym może być ona inna niż w świetle przechodzącym. Ten sam układ koloidalny może mieć różną barwę w zależności od stopnia rozproszenia.

Właściwości elektryczne.

Na skutek adsorpcji jonów elektrolitu z roztworu na powierzchni cząstki koloidalnej powstaje ładunek elektryczny. W wyniku tej adsorpcji tworzy się podwójna warstwa elektryczna złożona z powłoki wewnętrznej, czyli adsorpcyjnej, przylegającej mocno do powierzchni zewnętrznej, będącej warstwą jonów przeciwnego znaku. Zależnie od tego jakie jony są adsorbowane na powierzchni, cząstka może być naładowana albo ujemnie albo dodatnio. Jednak znak ładunku elektrycznego nie jest ich cechą charakterystyczną. Ta sama bowiem cząstka koloidalna może mieć ładunek dodatni lub ujemny, zależnie od środowiska.

5.-

6. Spektrofluorymetria wykorzystująca zjawisko emisji promieniowania fluorescencyjnego przez cząsteczki oznaczanego składnika. Intensywność emitowanego promieniowania jest proporcjonalna do stężenia składnika w badanej próbce. Za pomocą fluorymetrii można oznaczać także pierwiastki śladowe, po ich przeprowadzeniu w fluoryzujące kompleksy z odpowiednimi odczynnikami organicznymi.

Źródłem promieniowania - lampa rtęciowa, lampa ksenonowa. Promieniowanie wzbudzające i promieniowanie fluorescencji przechodzą przez odpowiednie filtry - pierwotny i wtórny. Detektor promieniowania fluorescencji usytuowany jest pod kątem prostym do wiązki promieniowania wzbudzającego. Fluorymetria należy do najczulszych metod chemicznej analizy ilościowej.

7. -

8. 2 rodzaje adsorbentów: na bazie krzemionki(krz. chemicznie modyfikowana(za pomocą chlorosilanów reagujących z SiOH; przez wiązanie grupy krzemionki z CH3, C8H17, C18H37 i grupami arylowymi-stos.z odwróconym ukł. faz), krz. niemodyfikowana), na bazie żywic porowatych Im bardziej polarne substancje poddaje się rozdziałowi, tym bardziej polarny rozpuszczalnik i tym mniej aktywny adsorbent należy stosować (NP-f.stacj. polar, f.niest. niepolar. RP-f.stacj.niepolar.f.niest.polar. sub.niepol.-RP)

9. wielkość ziarna - przy dronym ziarnie przebicie kolumny występuje później niż przy grubym

stosunek wys. do śr. koulmny. - m większy jest stosunek wysokości kolumny do jej średnicy, tym lepszy osiąga się rozdział. Zwykle jednak stosunek ten wynosi od 20:1 do 10:1

szykość przepływu - ze wzrostem szybkości maleje pojemność

10.Osady dzielimy na krystaliczne(drobno,grubokrystaliczne) i kolidalne(hydrofilowe, hydrofobowe). Krystaliczne: osady złożone z cząsteczek o uporządkowanej budowie sieciowej, po rozpuszczeniu tworzą r-ry rzeczywiste. Tworzenie gruboziarnistych(wysk. temp.odczynnik rozp. drobne osady, r-ry rozcieńczone.) Kolodialne po ropz. dają r-ry koloidalne.serowata/galaretowata konsystencja, duży stopień dysocjacji, absorbują jony, wolnij opadają na dno, trudno się sączą/przemywają, duże zanieczszczenie liofilowe (tworzą na powierzchni wielowarstwową otoczkę z cz. wody (otoczka hydratacyjna), trudno ulegają sączeniu) liofobowe (r-ry zoli, brak otoczki hydratacyjnej, łatwiej się sączą,

1. Kompleksometrią nazywamy dział analizy miareczkowej obejmujący wszystkie moetody polegające na tworzeniu w czasie miareczkowania rozpuszczalnych, trwałych kompleksów. Dzielimy je na kompleksy z ligandami jednofukcyjnymi oraz kompleksy chelatowe. Charakteryzuje się uniwersalnością, dokładnością i prostotą wykonania. Wskażniki: metalowskaźniki(Igr,IIgr,IIIgr-czerń er. mureksyd) KMnO4, tiosiarczan(VI)sodu. Redoksymetria, Jodometria, Manganometria,

2. Utlenialność to wielkość wyrażająca ilość tlenu potrzebną do utlenienia substancji organicznych zawartych w wodzie. Zapotrzebowanie na tlen to umowne pojęcie oznaczające ilość tlenu (mg/dm3) jaka jest potrzebna w pewnych warunkach do utlenienia związków organicznych lub niektórych nieorganicznych zawartych w wodzie. Metody:miareczkowanie KMnO4, K2Cr2O7

3. Manganometria (2KMno4+10FeSO4+8H2SO4->2MNsO4+5Fe2(SO4)3+8H2O) Rozcieńczyć w kolbie miarowej do kreski (100cm3). Pobrać pipetą, dodać H2SO4 i H2O, miareczkować, obliczyć. Kolorymetria. Do kolby miarowej dodać HCl,rodanek potasu(KSCN), dopełnić bardzo rozcieńczonym r-r H2SO4, napełnić kuwetę i wstawić do kolorymetru, badamy absorbcję.

4. 1prawo-Absorpcja jest proporcjonalna do grubości warstwy absorpcyjnej, jeśli wiązka promieniowania monochromatycznego przechodzi przez jednorodny ośrodek absorbujący. 2prawo-Jeżeli współczynnik absorpcji rozpuszczalnika jest równy zeru, to absorbancja wiązki promieniowania monochromatycznego przechodzącej przez jednorodny roztwór jest wprost proporcjonalny do stężenia roztworu c i do grubości warstwy absorbującej b.Odchylenia związane z próbką, zależą od charakteru środowiska; zmiana współczynnika załamania promieniowania, zbyt wysokie stężenie (oddziaływanie składników roztworu; hydroliza, solwatacja, polimeryzacja), nakładanie się przekrojów czynnych cząstek instrumentalne;brak monochromatyzacji wiązki promieniowania, niska klasa przyrządu

5. Kolodialne po ropz. dają r-ry koloidalne.serowata/galaretowata konsystencja, duży stopień dysocjacji, absorbują jony, wolnij opadają na dno, trudno się sączą/przemywają, duże zanieczszczenie liofilowe (tworzą na powierzchni wielowarstwową otoczkę z cz. wody (otoczka hydratacyjna), trudno ulegają sączeniu) liofobowe (r-ry zoli, brak otoczki hydratacyjnej, łatwiej się sączą,

6.APARATURA SPEKTROFOTOMETRYCZNA NA ZAKRES UV/VIS

Spektrofotometr jest przyrządem pomiarowym, którego zasadniczym przeznaczeniem jest pomiar transmitancji i/lub absorbancji ciał stałych, ciekłych i gazowych. Budowa: źródło promieniowania - l. deuterowe (180-300 nm), l. wolframowo halogenowe, wysokociśnieniowe łukowe l. ksenonowe(cały zakres UV-Vis). monochromator -rozszczepienie promieniowania polichromatycznego, emitowanego przez źródło promieniowania, i wyodrębnienie z otrzymanego widma fragmentu zawierającego promieniowanie o żądanej długości fali l, komora próbki -z kuwetami pomiarowymi w których umieszcza się próbki ciekle i gazowe, stanowią w procesie pomiarowym integralna część spektrofotometru, detektor promieniowania -Fotokomórki (3warstwy - przewodząca - Ag, półprzewodząca - stopy, absorbcyjna - Cez, niebiskie, czerwone,) Fotopowielacze (zjawisko wtórnej emisji e. fotokatoda, szereg elektrod (dynody), anody) Fotodiody (zjawisko fotoelektryczne wewnętrzne, półprzewodni np. Krzem)układ pomiarowy -wychyleniowe i kompensacyjne

7. UV-Vis: l. deuterowe (180-300 nm), l. wolframowo halogenowe, wysokociśnieniowe łukowe l. ksenonowe(cały zakres UV-Vis). IR: włokno Nernsta (pręt ceramiczny, mieszanina tlenków Ceru, Cyrkonu, Thoru, Itu) globar (pręt sitowy z węglika krzemu)

8. RSO3H+NaCl ->SO3Na + HCl

RSO3H+NaOH ->RSO3Na + H2O

R4N+CL-+NaOH -> R4Na+OH- +NaCl

1. Metoda kompleksometryczna: co najmniej 1st.n. twardości ogólnej, miareczkowanie EDTA w obecności czerni eriochromowej T (wskaźnik), dodatkowo należy dodać - chlorowodorek hydroksyloaminy, siarczek sodowy, r-r buforu amonowego, pH =10

metoda wagowa, za pomocą kolumny jonitowej, metoda termiczna

2. redoksymetria

3. Utlenialność to wielkość wyrażająca ilość tlenu potrzebną do utlenienia substancji organicznych zawartych w wodzie. Zapotrzebowanie na tlen to umowne pojęcie oznaczające ilość tlenu (mg/dm3) jaka jest potrzebna w pewnych warunkach do utlenienia związków organicznych lub niektórych nieorganicznych zawartych w wodzie. Metody określenia:miareczkowanie KMnO4, K2Cr2O7. 2O2/dm3-w.głębionowe, 3O2/dm3-w.pitne, 400O2/dm3-w.bagienne.

4. Chromatografia cienkowarstwowa (TLC) jest odmianą chromatografii podziałowej. Fazę nieruchomą stanowi woda zatrzymana w cienkiej warstwie sorbenta (krzemionki, tlenek glinu) naniesionej na płytkę szklaną. Fazą ruchomą jest rozpuszczalnik wędrujący przez tę warstewkę na zasadzie sił kapilarnych. Substancje rozdzielane, naniesione na płytkę, po której następnie posuwa się rozpuszczalnik, rozdzielają się na zasadzie podziału między fazę nieruchomą na sorbencie a fazę rozpuszczalnika. Gdy ich współczynniki podziału są różne, następuje rozdzielenie. Wielkością charakteryzującą substancję w określonym układzie chromatografii cienkowarstwowej jest wielkość Rf (współczynnik retencji) stosunek drogi, którą od punktu startowego na płytce przebyła dana substancja Ds do drogi, którą w tym samym czasie przebył rozpuszczalnik (Dr): Rf = Ds/Dr

Czasami stosuje się również wielkość Rs, definiowaną jako stosunek drogi, którą od

punktu startowego na płytce przebyła substancja, (Ds), do drogi, którą w tym samym czasie przebyła wybrana przez nas substancja wzorcowa, (Dw): Rs = Ds/Dw

5. -

6. Osady dzielimy na krystaliczne(drobno,grubokrystaliczne) i kolidalne(hydrofilowe, hydrofobowe). Krystaliczne: osady złożone z cząsteczek o uporządkowanej budowie sieciowej, po rozpuszczeniu tworzą r-ry rzeczywiste. Tworzenie gruboziarnistych(wysk. temp.odczynnik rozp. drobne osady, r-ry rozcieńczone.) Kolodialne po ropz. dają r-ry koloidalne.serowata/galaretowata konsystencja, duży stopień dysocjacji, absorbują jony, wolnij opadają na dno, trudno się sączą/przemywają, duże zanieczszczenie liofilowe (tworzą na powierzchni wielowarstwową otoczkę z cz. wody (otoczka hydratacyjna), trudno ulegają sączeniu) liofobowe (r-ry zoli, brak otoczki hydratacyjnej, łatwiej się sączą,

7. Atomowa spektrometria absorbcyjna

Zasada pomiarów metodą AAS polega na tym, że linia rezonansowa oznaczanego

pierwiastka o natężeniu I0, emitowana ze źródła promieniowania przechodzi przez atomizer, w

którym jest absorbowana przez obecne tam wolne atomy. Ta część promieniowania (linii

Analiza przepływowa

8. Fotokomórki (3warstwy - przewodząca - Ag, półprzewodząca - stopy, absorbcyjna - Cez, niebiskie, czerwone,) Fotopowielacze (zjawisko wtórnej emisji e. fotokatoda, szereg elektrod (dynody), anody) Fotodiody (zjawisko fotoelektryczne wewnętrzne, półprzewodni np. Krzem) AAS-fotopowielacze

9.Chromatografia gazowa

10.RSO3H+NaCl ->SO3Na + HCl

RSO3H+NaOH ->RSO3Na + H2O

R4N+CL-+NaOH -> R4Na+OH- +NaCl