Kodeks 1847 stanowił krok wstecz w stosunku do kodeksu z 1818 . Ale nawet te odrębności zniesiono w 1876, wprowadzając kodeks kamy rosyjski z 1866 znowelizowny częściowo w 1885, któiy obowiązywał do końca rządów rosyjskich. Rozróżniał on kary krv niinalne(śmierć, ciężkie roboty, katorga, dożywotnie zesłanie - połączone z utratą praw stanu) i kary poprawcze (zesłanie).
W 1863 zniesiono kary cielesne, jednak seria ustaw szczególnych znowu zaostrzyła represje Nowe prawo kanie wydano w Prusach w 1851 i wkr ótce dodano w nim jeszcze parę nowelizacji. W 1871 ogłoszono kodeks karny ogónoniemicki. w którym szczególne zaznaczyła się szkoła socjologiczna. Niemiecki kodeks karny wysunął na pierwsze miejsce me tyle represję za czyn przestępny ile czynniki indywidualne ujawnione przez sprawce czynu.
W Rzeszy i w Austrii w ostatnich latach XIX w. zwiększyła się rola prawa kaniego pizy zwalczaniu ruchów narodowo wyzwoleńczych oraz robotniczych.
Przepisy Austriackiego kodeksu karnego z 1852 stanowiącego niewielką przeróbkę kodeksu 1803 zostały złagodzone przez przepisy szczególne(zniesiono karę clilosty, zakaz koalicji itd.).
W Rosji pewne postępowe cechy zwierała ustawa o postępowaniu karnym z 1864, ograniczona jednak w stosowaniu w królestwie. Nowoczesny kodeks kamy wprowadzono w Rosji dopiero w 1903 tzw. kodeks Tagnacewa Nie stosowano jednak jego części szczegółowej uznając ją za zbyt łagodnej w królestwie(w pełni wszedł w 1915 na mocy niemieckiej władzy okupacyjnej).
Do wydania statutu organicznego skazani odbywali karę w zakładach penitencjarnych Królestwa. Dopiero po powstaniu Listopadowym nastąpiło pierwsze zesłanie na Syberię członków powitania, których nie dotyczyła amnestia, masowy napływ więźniów nastąpił dopiero po powstaniu styczniowym. W XIX w. surowość represji karnej łagodziły częste amnestie dla więźniów i zesłańców' politycznych.
W dobie rewolucji 1905-1906 natomiast represje wobec więźniów politycznych uległy zaostrzeniu.