60155

Używając silnych, punktowych źródeł światła możemy zaobserwować dyfrakcję fal światła przechodzących przez niewielkie otwory. Otwory te mają zawsze wielokrotnie większe wymiary niż wynosi długość fali świetlnej. Obraz dyfrakcyjny możemy zaobserwować patrząc przez prawie zupełnie przymknięte powieki na silne, niewielkie źródło światła. Wokół źródła widać wtenczas świetliste smugi, któiych układ zmienia się przy poruszaniu powiekami. Dyfrakcja światła czyli inaczej ugięcie światła na szczelinie polega na odchyleniu od prostoliniowego rozchodzenia się światła w pobliżu ciał nieprzeźroczystych. Na ekranie umieszczonym za przeszkodą uginającą światło obserwuje się - zamiast ostrej granicy światła i cienia - układ prążków dyfrakcyjnych (linie jednakowego oświetlenia) w postaci ciemnych i jasnych prążków.

Dyfrakcja światła jest wynikiem falowej natury światła. Kształt otrzymanych obrazów dyfrakcyjnych oraz rozkład maksimów i minimów oświetlenia można wyjaśnić na podstawie zasady Huyghensa i zjawiska interferencji. Zasada Huyghensa opiera się na założeniu, że każdy punkt ośrodka, do którego dochodzi czoło fali, staje się źródłem wtórnych fal elementarnych.

Falę świetlną rozchodzącą się za płaszczyzną przeszkody traktujemy jako superpozycję kulistych fal wtórnych, wysyłanych przez różne punkty płaszczyzny przeszkody. Fale wtórne są pobudzane przez różne ciągi falowe, z których składa się fala pierwotna. Fale wtórne pobudzone przez jeden ciąg falowy są ze sobą spójne i mogą interferować. Jeżeli źródło światła możemy przyjąć za punktowe, to fale wtórne pobudzone przez wszystkie ciągi falowe fali pierwotnej, interferują tak samo.

Dla źródeł rozciągłych fale wtórne pobudzane przez ciągi falowe wysyłane przez różne punkty źródła nie dają identycznych obrazów interferencyjnych. Obserwujemy wówczas pewne rozmycie cienia przeszkody.

2.) Schemat stanowiska.

Pojedyncza szczelina.

L.P.	WysokoiC [mm]	Wataic naitienia [A]
1	85,25	550
2	85,2	520
3	85,15	480
4	85,1	440
5	85,05	400
6	85	350
7	84,95	300