Do prowadzenia nawigacji niezbędne są mapy morskie, które zawierają obszerne informacja potrzebne nawigatorom. Są to informacje o ukształtowaniu wybrzeża, portach i przystaniach, głębokościach, dnie morskim,
niebezpieczeństwach podwodnych, pływach i prądach, deklinacji magnetycznej, ukształtowaniu taranów nadbrzeżnych, budowlach, obiektach nawigacyjnych na lądzie i wodzie takich jak latarnie morskie, stawy, latarniowce, pławy, radiolatarnie i inne, o nakazanych i zalecanych trasach statków, o niebezpiecznych akwenach. Informacje te są przedstawione za pomocą symboli znaków i skrótów, których zbiór publikuje każdy wydawca map.
W zależności od przeznaczenia i podziałki mapy nawigacyjne dzieli się najczęściej na trzy rodzaje:
mapy generalne o podziałce od 1:500 000 do 1:1 000 000, obejmujące całe morza lub części oceanów; służą do wyboru drogi oraz do prowadzenia nawigacji z dala od lądu, zawierają tylko najważniejsze informacje,
mapy brzegowe o podziałce 1:100 000 do 1:200 000, obejmujące wody przybrzeżne, są używane przy zbliżeniu się do lądu i podczas żeglugi w jego pobliżu, umieszczone są na nich szczegółowe informacje potrzebne do prowadzenia nawigacji,
plany o podziałce 1:10 000 do 1:50 000, obejmujące porty, cieśniny i inne niewielkie obszary wodne.
W odróżnieniu od globusa żadna mapa nie jest wiernym obrazem powierzchni Ziemi, bo nie da się przedstawić bez zniekształceń powierzchni kuli na płaszczyźnie. Używanie w nawigacji globusów nie wchodzi w rachubę, gdyż uzyskanie odpowiedniej dokładności wymagałoby globusów o monstrualnych wymiarach. Zniekształcenie powierzchni Ziemi na mapie zależy od sposobu odwzorowania, czyli tzw. rzutu. Mapa przeznaczona do prowadzenia nawigacji
9