62051

Instrukcja G - 4:

Pomiar sytuacyjny jest to zespół czynności technicznych pozwalających na określenie kształtu, wielkości i wzajemnego położenia szczegółów terenowych, umożliwiających przedstawienie ich obrazów w rzucie prostokątnym na powierzchnie odniesienia.

Pomiar wysokościom- jest to zespól czynności teclmicznych pozwalających na określenie wysokości punktów względem przyjętego poziomu odniesienia i umożliwiających przedstawienie fonu ukształtowania terenu.

Pomiar uzupełniający jest to zespól czynności teclmicznych pozwalających na dostosowanie dokumentów geodezyjno-kartograficznych do ich zgodności z terenem w zakresie ustalonej dla nich treści.

Pomiary sytuacyjne lub wysokościowe mające na celu przystosowanie map do określonych zadań gospodarczych, tr aktować należy jako pomiary uzupełniające.

Pomiary sytuacyjne powinny być oparte na punktach podstawowej i szczegółowej osnowy poziomej, której parametry i kryteria dokładności określa instrukcja teclmiczna G - 1: „Pozioma osnowa geodezyjna”.

Przedmiotem pomiarów sytuacyjnych są szczegóły terenowe wykazane znakami umownymi w instrukcji technicznej K-l dla mapy w skali 1 : 500. Są to:

■    naziemne szczegóły terenowe

■    urządzenia podziemne

■    podstawowe elementy ewidencji gruntów

Szczegóły terenowe ze względu na ich cliarakter oraz różne dokładności identyfikacji ich zarysów i różne wymagania dokladnościowe pomiaru, dzielą się na trzy grupy, które określone zostały w § 11 instrukcji tecluiicznej O - 1: „Ogólne zasady wykonywania prac geodezyjnych”.

Do I grupy dokladnościowei pomiaru należą trwałe szczegóły terenowe o wvraźnvcli jednoznacznie

określonych granicach lub konturach. Szczegółami 1 grupy dokladnoscrowej są;

o zastabilizowane znakami naziemnymi punkty osnowy wysokościowej, o punkty podstawowej osnowy grawimetrycznej i punkty wiekowe osnowy magnetycznej, o znaki graniczne granicy Państwa, jednostek podziału administracyjnego i działek, o punkty załamania granic działek, obiekty i urządzenia techniczno - gospodarcze, jak: budowie i budynki,

o elementy naziemne uzbrojenia terenu i studnie,

o obiekty drogowe i kolejowe, takie jak: mosty, wiadukty, przejazdy, tunele, estakady, tory kolejowe i tramwajowe, budynki stacyjne itp., o szczegóły uliczne, takie jak: krawężniki, latarnie, slupy, pomniki, figury i tnvale

Do II sn.ipy.dokiŁdimęiowgpoimąjii należą szczefcólyleieiiowe o mniej wyraźnych i mniej trwałych konturach. a mianowicie:

o punkty załamań konturów budowli i urządzeń ziemnych, jak: tamy, wały ochronne, groble, kanały, rowy, nasypy, wykopy, o boiska sportowe, parki i zieleńce, trawniki itp., o drzewa przyuliczne i pomniki przyrody, o elementy podziemne uzbrojenia terenu,

o budynki i budowle, których położenie określono wyłącznie fotogrametrycznymi metodami pomiaru