83152

Negotiorum gestio zachodziło wtedy, gdy pewna osoba bez żadnego obowiązku podejmowała się z własnej inicjatywy prowadzenia jednej albo wielu spraw w interesie innej osoby.

Wymogi jakie musiał spełniać ten stosunek prawny:

*    działanie gestora musiało być skierowane na prowadzenie spraw cudzych

*    gestor winien mieć zamiar prowadzenia spraw cudzych

*    działanie gestora winno zmierzać do osiągnięcia pozytywnego celu

Z podjętego w ten sposób działania powstawało zobowiązanie gestora do prowadzenia podjętych spraw aż do końca.

Ponadto gestor zobowiązany był wobec dominus negotii (osoby w imieniu której działał) do zdania rachunku i przeniesienia na niego wszystkich uzyskanych korzyści. Ze swej strony dominus negotii zobowiązany był pokryć wszystkie wydatki poniesione przez gestora, nawet wówczas gdy działanie gestora nie przyniosło pozytywnego efektu.

Przy negotiorum gestio brak jest consensusu (porozumienia stron).

Bezpodstawne wzbogacenie

Można domagać się od kogoś zwrotu tego co znalazło się u niego z niesłusznej przyczyny.

Powództwo to nosi nazwę condictio.

Condictio indebiti była uzasadniona gdy ktoś spełnił świadczenie w błędnym przekonaniu o istnieniu długu.

Trzy wymogi skuteczności powództwa:

1)    świadczenie polegające na dare musiało mieć na celu zaspokojenie wyimaginowanego długu (tym różniło się od pożyczki).

2)    spełniający świadczenie musiał działać pod wpływem błędy co do istnienia zobowiązania (w przeciwnym razie była to darowizna).

3)    przyjmujący świadczenie musiał być w dobrej wierze co do tego że mu ono przysługuje (świadczenie przyjęte w złej wierze było traktowane jako kradzież). Condictio causa data causa non secuta zachodziła wówczas, gdy ktoś przeniósł na drugą osobę własność jakiejś rzeczy w oczekiwaniu wzajemnego świadczenia albo zdarzenia, które jednak nie nastąpiło.

Condictio ob turpem causam miała na celu zwrot przysporzenia dokonanego w celu powstrzymania kogoś od działania zakazanego przez prawo albo w celu skłonienia kogoś do wykonania jego obowiązku.

Condictio ob iniustam causam wnoszono przeciw osobie która uzyskała przysporzenie majątkowe w wyniku czynności przez prawo zakazanej, ale mimo to w pełni skutecznej, (gdy ktoś spełnił świadczenie które przyrzekł w drodze wymuszonej stypulacji).

Condictio sine causa uzasadniona była wówczas, gdy zachodziły jakieś inne bezpodstawne wzbogacenia, a brak było podstawy do żądania ich restytucji, (przypadki gdy dawano komuś jakąś rzecz by osiągnął cel którego nie da się osiągnąć - wyzwolił osobę już wolną)

Communio inid ens - przypadkowa wspólność majątkowa