Powierzcluiię parcia wiatru w kierunku równoległym do osi mostu należy przyjmować równą powierzchni obrysu zewnętrznego konstrukcji.
Powierzchnię parcia wiatru działającego prostopadle do osi mostu należy przyjmować dla konstrukcji pełnościennych jako powierzcluiię rzutu ograniczoną zewnętrznymi krawędziami wszystkich elementów (konstrukcyjnych i niekonstruk-cyjnych).
Dla konstrukcji ażurowych należy przyjąć rzeczywistą powierzcluiię rzutu pierwszego dźwigara na płaszczyznę prostopadłą do kierunku działania wiatru łącznie z jezdnią i chodnikami oraz po 50% odpowiednich powierzchni dźwigarów następnych osłoniętych przed działaniem wiatru przez pier wszy dźwigar. Powierzchnia ta nie może być większa od powierzchni wyznaczonej przez obrys konstrukcji.
Powierzcluiię parcia na tabor należy traktować umownie zarówno w odniesieniu do taboni szynowego, drogowego jak i tłumu pieszych. Pole parcia należy przyjmować jako prostokąt o nieograniczonej długości i wysokości, odpowiednio:
- dla taboru kolejowego - 3,0 m.
- dla taboru tramwajowego i kolei wąskotorowej - 2.5 m,
- dla taboru samochodowego - 3.0 m.
- dla tłumu pieszych - 1,7 m.
W obliczeniach zakłada się, że wypadkowa siła od parcia wiatru na tabor jest zaczepiona:
- 2,0 m nad poziomem główki szyny w mostach kolejowych,
- 1,75 m nad poziomem główki szyny w przypadku tramwaju i kolejki wąskotorowej,
- 1,5 m nad powierzchnią jezdni w mostach drogowych,
- 0,85 m nad powierzcluiią chodnika.
Obliczając stateczność przy działaniu parcia wiatr u przyjmuje się minimalny ciężar taboni. Wartości te ustalono w normie jedynie dla taboni:
- kolejowego - 13 kN/m,
- tramwajowego — 12 kN/m.
Nie podano natomiast minimalnego obciążenia dla mostów drogowych, gdyż
ze względu na dużą szerokość tych mostów nie występuje problem ich stateczności w takiej postaci, jak dla mostów kolejowych czy samodzielnych mostów tr amwajowych.
Wpływ parcia wiatni należy uwzględniać, zarówno przy sprawdzaniu stateczności ze względu na przesunięcie jak i wywrócenie, a także - zwłaszcza w dwu-