91126

Zasada druga mówi o potrzebie ochrony zasobów naturalnych ziemi, obejmujących powietrze, wodę. glebę, florę i faunę poprzez staranne planowanie przedsięwzięć gospodarczych i odpowiednie zarządzanie zasobami.

Dalsze zasady wskazują na potrzebę wstrzymania procesu zatruwania przyrody ekotoksynami. tak w skali lokalnej jak i globalnej. Wytyczne w tym zakresie znalazły swoje odzwierciedlenie w wielu późniejszych konwencjach międzynarodowych, ratyfikowanych przez kraje członkowskie ONZ, w tym i przez Polskę. Z ważniejszych należałoby wymienić:

-    Konwencję Paryską (1974) o ochronie mórz i oceanów,

-    Konwencję Genewską (13.07.1979. ratyfikowaną przez Polskę w 1985 roku) w sprawie transgranicznego zanieczyszczania powietrza.

-    Konwencję Wiedeńską (22.03.1985. ratyfikowaną przez Polskę w 1992 roku), o ochronie warstwy ozonowej.

-    liczne konwencje i umowy bi- i multilateralne dotyczące problemów^r ochrony środowiska określonych ekosystemów, np. basenu Morza Bałtyckiego (ratyfikowaną przez polski Sejm w 2000 roku).

Zasady zawarte w Deklaracji Sztokholmskiej podkreślają również znaczenie i potrzebę racjonalnego planow ania przy lokalizacji przemysłu lub rozwijaniu miast i osiedli, jako podstawowego instrumentu godzenia konfliktów' między potrzebami rozwoju, a potrzebami ochrony i poprawy środowiska. Zw raca się w nich również uwagę na konieczność podejmowania wysiłków' w^r dziedzinie upowszechniania wiedzy na temat zagrożeń ochrony środowiska, lak wśród młodzieży, jak i dorosłych. Powinno się również tworzyć warunki dla swobodnego dostępu do wyników badan naukowych i doświadczeń w rozwiązywaniu problemów środowiskowych.

Każda z tych 26 zasad, mimo upływu ponad 30 lat od ich ustanowienia, zachowuje nadal swoją aktualność. Doszły natomiast nowe, sformułowane na drugiej, ogólnoświatowej konferencji ONZ poświęconej ochronie środowiska, jaka odbyła się z udziałem liderów' ze 179 państw w Rio dc Janeiro, w czerwcu 1992 roku (następna 26.08-04.09.2002r. w Johannesburgu

-    RPA). W programowym dokumencie tej konferencji zatytułowanym „Globalny Program Działań”, oznaczanym też skrótem .Agenda 21” pomyślano już o potrzebach XXI wieku. Program ten zarysowuje ogólnoświatowy strategię ONZ zrównoważonego rozwoju społeczno-gospodarczego, zgodnego z wymogami ochrony środowiska. Obszerny ten dokument

(700 stron) definiuje zadania, a w wielu przypadkach określa również terminy ich realizacji w najważniejszych obszarach problematyki ekologicznej. W ujęciu przedmiotowym dotyczą one w szczególności:

1.    Ochrony i wspomagania zdrowia człowieka.

2.    Zrównoważonego rozwoju osiedli ludzkich.

3.    Ochrony atmosfery.

4.    Bezpiecznego wykorzystywania toksycznych substancji.

5.    Gospodai owama odpadami stałymi i ciekłymi

6.    Racjonalnego gospodarowania gruntami.

7.    Walki z niszczeniem lasów (ubytek lasów wynosi średnio 20 min. ha w- ciągu roku).

8.    Zrównoważonego rozwoju terenów górskicli, jako w^rażnego źródła wody i energii.

9.    Oclirony i zagospodarowania zasobów słodkow'odnych.

10.    Oclirony i zagospodarowama mórz i oceanów (około 600.000 ton ropy zatruwa rocznie wody mórz i oceanów)