91236

jądra i tworzy coś w rodzaju chmury elektryczności ujemnej. Elektrony krążące w tej samej odległości od jądra tworzą powłokę elektronową. Powłok tych może być maksymalnie 7.

•    Liczbę atomową (Z) pierwiastka umieszcza się przy jego symbolu chemicznym w dolnym lewym rogu.

•    Liczba masowa (A), podająca liczbę nukleonów w jądrze czyli sumaryczną ilość protonów i neutronów i jest umieszczona w górnym lewym rogu przy symbolu pierwiastka.

•    Powyższy zapis pozwala określić podstawowe składniki atomu pierwiastka E. W jądrze atomu znajduje się Z protonów i A - Z neutronów. Wokół jądra znajduje się Z elektronów.

Powłoki oznaczamy w kolejności od jądra symbolami literowymi: K,L,M,N,O.P. Sposób rozmieszczenia elektronów na powłokach nazywamy konfiguracją elektronową. Maksymalna liczba elektronów, jaka może się znaleźć w danej powłoce jest określona wzorem 2n², gdzie n oznacza numer kolejny powłoki. Elektrony krążące po ostatniej powłoce nazywają się elektronami walencyjnymi i określają wartościowość pierwiastka.

Powłoka

1    2 3 4 5 6 7 K L M N O P Q

Ilość elektronów na powłoce

2    8 18 32 50 72 98

Tylko w atomie wodom mamy do czynienia z jednym elektronem. Atomy pozostałych pierwiastków posiadają więcej elektronów wywierających wzajemny wpływ na siebie. Skutkiem tego jest rozszczepienie powłok na podpowłoki. W miarę przechodzenia do atomów o coraz większej liczbie atomowej podpowłoki są zajmowane w tej samej kolejności, według której wzrasta ich energia. Kolejność zajmowania poszczególnych

podpowłok jest następująca: ls, 2s, 2p, 3s, 3p, 4s, 3d, 4p, 5s, 4d, !>p, 6s, 4f, 5d, bp, 7% 5f, 6d. Podpowłoki (s, p, d, 0 dzielą się na orbitale schematycznie przedstawione w postaci klatek.

Na jednym orbitalu mogą się znajdować maksymalnie dwa elektrony o przeciwnych spinach. Spin związany jest z wirowaniem elektronu wokół własnej osi (przykład). Wirowanie odbywa się zgodnie z ruchem wskazówek zegara (strzałka w górę T) lub przeciwnie do    wskazówek zegara (strzałka w dół 1). Elektrony

o przeciwnych spinach tworzą parę: T i - sparowanie elektronów

Reguła Hunda: liczba niesparowanych elektronów w danej podpowłoce powinna być możliwie jak największa

Zakaz Pauliego: na jednym orbitalu dwa elektrony muszą mieć przeciwną orientację spina

Graficzny zapis orbitalu: obrazem graficznym orbitalu jest fragment przestrzeni, w której prawdopodobieństwo znalezienia elektronu jest duże. Każdy orbital ma inny kształt i orientację przestrzenną a zajmujący go elektron cliarakteryzuje się inną energia.

• orbitale typu s mają kształt kuli (sfery).