97586

Po stronie komunistów walczyli żołnierze radzieccy (formalnie ZSRR i USA twierdziły, że nie prowadzą ze sobą wojny). W październiku sytuacja polityczna zmieniła się. Przywódca komunistycznych Chin, Mao Zedong (Mao Tse-tung), nakazał podjęcie działań przeciwko wojskom sił ONZ - 400-tysięczna armia chińska wkroczyła do Korei. Wojna wybuchła na nowo, siły obu stron wyrównały się, Chińczycy i komuniści koreańscy zaczęli odnosić sukcesy, spychając wojska amerykańskie na południe. Zacięte walki trwały przez dwa lata (1951, 1952). Generał MacArthur planował przeniesienie działań zbrojnych do Mandżurii, do Chin (myślał nawet o użyciu bomby atomowej), ale spowodowało to opór prezydenta H. Trumana i przywódców Wielkiej Brytanii i Francji (obawy przed formalnym wmieszaniem się ZSRR).

Wojna koreańska zaostrzyła konflikt między komunizmem a demokracjami zachodnimi w świecie, nasileniu uległa wojna propagandowa, zwiększono wydatki na zbrojenia - wyścig zbrojeń, wzmocnienie militarne Paktu Północnoatlantyckiego (przystąpienie Grecji i Turcji); nastąpiło podpisanie traktatu pokojowego USA z Japonią (wrzesień 1951) i zacieśnienie kontaktów Europy Zachodniej z USA. W wyniku kampanii prezydenckiej w 1952 r. prezydentem USA został gen. Dwight Eisenhower lansując politykę nie powstrzymywania, ale wypierania wpływów komunistycznych w świecie.

Od połowy 1952 r. trwały rozmowy na temat wymiany jeńców, które w 1953 r. przekształciły się w rozmowy rozejmowe. 27 lipca 1953 r. w Panmundżon podpisano rozejm - 38. równoleżnik stał się linią demarkacyjną między Koreańską Republiką Ludowo-Demokratyczną a Republiką Korei (południową). Nadzór nad wypełnieniem warunków rozejmu powierzono Wojskowej Komisji Rozejmowej i Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych (Szwajcaria, Szwecja, Czechosłowacja, Polska). Łącznie wojna kosztowała obie strony życie ok. 2 min osób i