99457

29 listopada 1920- opracowano cele i zasady działania Komisji mandatowej- miała ona badać raporty mandatariuszy, udzielać radzie opinie, to rada mianowała członków.

Mandat typu C- prosta inkorporacja- słaba gęstość zaludnienia, niewielki obszar, oddalony od cywilizacji- Japonia- Mariany, Karoliny, Wyspy Marshalla, Nowa Zelandia- Samoa, Unia Południowej Afryki- Afrykę Południowo-zachodnią, Australia- Nową Brytanię, Nową Irlandię, Nową Gwineę, Wyspy Salomona, Nauru

Mandat typu B- określony dopiero w lipcu 1922r.- UK- część Togo i Kamerunu, Tanganika, Fra- część Togo i Kamerunu, Bel- Ruanda Urundi Mandat typu A- UK- Palestyna, Irak, Transjordania, FRA- Syria, Libia 20 listopada 1920 sekretarz stanu USA Colby chciał włączyć USA do korzyści płynących z mandatów na Bliskim Wschodzi dlatego wnosił o zmianę zapisu dotyczącego mandatów A, któiy mówił, że mandatariusz nie będzie czynił żadnej różnicy w traktowaniu obywateli państw LN w zakresie podatków, handlu i przemysłu, USA chciało rozszerzenia zapisu do obywateli państw bezpośrednio zainteresowanych sprawami mandatów i informowania o wszystkich decyzjach rady. Później przejęli władzę republikanie i ich zainteresowanie mandatami wygasło, a mandat Palestyny przyjęty 24 lipca 1922 obligował mandatariuszy do równego traktowania obywateli państw LN tylko i w każdym zakresie- gospodarczym, naukowym, politycznym. Był to ciekawy mandat, ponieważ uwzględniano bardzo szybki uzyskanie niepodległości tego terenu, ale jako obywateli brano uwagę Żydów. Kompetencje do zajmowania się tym mandatem nadano radzie i organowi technicznemu czyli stałej komisji mandatowej, uznano, że mandatariusz jest odpowiedzialny przed Zgromadzeniem i Radą-mandatami typu A zajmowała się więc cała Liga.