1352737886

198 KONIEC WOJNY, KONIEC ŚWIATA

że juź niebawem Burbon zwycięży antychrysta, bo ten się zjawi z końcem stulecia rzeczonej królowej Gerbergi, mianowicie w r. 10ÓO. Tę pogłoskę, szerzoną nawet z kazalnicy w Paryżu, usłyszeli benedyktyni z Fleury — i opaci tamtejsi, i jeden, i drugi, Ryszard i Abbo, z całą mocą oparli się jej słowem i pismem, zwróconem nawet wprost do króla Hugona na przestrogę przed wieszczbą sprzeczną ze słowami o końcu świata nieznanym i nieobliczalnym¹).

Umilkła we Francyi wieszczba o końcu świata, ale już była zaleciała aź do Florencyi., Tu nawet biskup uległ popłochowi, który tern trwożniej co dzień pytał o antychrysta, im go dłużej nie było widaó po roku 1000-m, owszem ani w 1100-m. Tedy u szczytu niepokoju biskup ogłasza, że antychryst juź żyje i lada dzień rozpocznie rządy najokrutniejsze, ale krótkie, bo niechybnie świat się juź kończy. Aż na sąd nad siewcą mrzonek zjechał Paschalis papież Wtóry w gronie 340 biskupów. Za nimi ciągnęły do Florencyi rzesze, żądne usłyszeć co rychlej wyrok o przeraźliwej nowinie. Groźna ich postawa wróżyła biskupowi śmierć niezawodną, skoro ów sobór miejscowy uzna go zwolennikiem bezpodstawnego pomysłu. Papież po pierwszych posiedzeniach soboru potępił z nim rzeczoną treść pomysłu, ale nim przyszło do rozprawy nad osobistą sprawą biskupa, oskarżonego o obronę tej wieszczby, wybuchł

zatarg groźny między cesarzem a biskupami, zgromadzonymi

*

w Medyolanie: papież odjechał tam spiesznie i po nim biskupi rozwiązali tu sobór bez sądu nad osobistą sprawą miejscowego biskupa ²). Od owych przecie wypadków w r. 1105(6)-m Kościół wskazał nam stanowisko w obec zwiastunów tajemnicy o końcu świata.

Przemówił papież na soborze kilkuset biskupów, ale nie na powszechnym jeszcze, więc nie złamał uporu jasnowidzów. Brakło im tylko wodza odważnego. Znalazł się Joachim de

1

U I\ L. t. 139, su*. 471 -472.

2

). P L. t. 163, str. 19. Mansi Concilia t. 20, sir. 1191-1192 — U. Be-nipni w The Calholic Encyclopedia pod wyrazem Fłoience. — Robert David-sohn w Geseh. v. Florenz Berlin 189ti t. 1 , sir. 248, 299—301.