1352738010

318 WSTAŃ

Żeby tylko do swojej komnaty dojść... od tego lęku uciec.,, tyle siły mieć, by truciznę wypić...

1 nagle zawirowały wokół ściany, zbralcnęło rozwartym ustom tchu, krwawa mgła przesłoniła wszystko... a w mózgu jasno zarysowała się myśl... nie potrzeba ci trucizny, Nahumie... oto ja śmierć, której wzywałeś, jestem w bobie! I wstał w nim straszny, obłędny lęk...

—    Matko!

Jak ostatni głos życia dobiegł go jej krzyk brzemienny

troską:

—    Nahumie!

A-a... — ileż razy wołała tak na niego napróżno...

Stał u progu grobu i czul, iż jest poza nim znowu życie... oto ciało nie słuchało już nakazu woli, opadało ku ziemi jak szata zniszczona, a duch żył i wiedział, iż żyć będzie, a równocześnie w krótkiem, jak myśl ostatnia, mgnieniu przesunęło się przed nim całe zmarnowane życie, lęk i żal...

Ą

Zrobił jeszcze krok, wyciągniętemi rękami szukał w przestrzeni oparcia, drżące palce ośliznęły się po marmurze kolumny, z piersi zerwał się ostatni, ochrypły krzyk:

—    Boże!... mi... ło... sierdzia!

I runął w progu.

Raz jeszcze drgnęły palce, gasnące oczy odbiły piekło bólu, żalu, męki i nieszczęsna matka trzymała w ramionach martwe zwłoki ostatniego syna, patrzyła w jego straszną, piętnem lęku i winy zmienioną twarz.

*

* *

Zachodziło słońce, krwawa poświata gasła na ścieżkach ogrodu, gdy z domu Maryi Samuelowej ostatniego wynoszono syna.

Szły płaczki zawodząc żałośnie, łkały flety namiętną melodyą ludzkiego bólu, skarżyły się cymbały i harfy ostro, przenikliwie, rozdzierająco... a obok mar szła wdowa Samuelowa... jej szeroko rozwarte oczy patrzyły w martwą twarz syna, wychylającą się z csłony śmiertelnych chust, chłonęły potępieńczą