1352738055

360

SPRAWOZDANIE Z RUCHU RELIGIJNEGO,

się z obranej drogi? Nie wszyscy bowiem Bułgarzy byli za unią* z Bzy* mem, choć powszechnie żądano wyzwolenia cerkwi z zależności od patryarchy konstantynopolitańskiego; wielu domagało się wogóle autonomicznego kościoła bułgarskiego. Faktem jest, że później widziano Sokolskiego w Odessie, i że wreszcie zamknięto go w jakimś klasztorze w Kijowie. Pod datą. 24 sierpnia „Courier d⁹Orient'' doniósł, że Sokolski w czasie swej bytności w Odessie zwiedził semi-naryuin teologiczne, w którem liczni bułgarscy alumni oddawali się studyom, i że na ich zapytanie, czemu opuścił Konstantynopol, ze łzami w oczach odpowiedział, iż zwiedziono go w~ sposób niegodziwy. Na dalsze pytanie, czy nie zamyśla wrócić do swej stolicy, odrzekł z goryczą,: „To niepodobna . . . jestem w⁷ żelaznych rękach". Ambasador angielski bez wątpienia zniweczył unię przez agitacyę na rzecz autonomicznego kościoła bułgarskiego, podczas gdy Rosya chwyciła się poprostu przemocy. Wywiezienie arcybiskupa zniszczyło jednym zamachem piękne nadzieje przyszłości; z 60.000 unitów⁷ pozostało tylko ok. 4.000 przy unii. Nieunici ostatecznie utworzyli osobny exarchat bułgarski, któremu rząd turecki dał swoje przyzwolenie r. 1872, podczas gdy patryarcha Anthimos VI. zawiesił nad exar-chą* i jego owieczkami ekskomunikę. Tak zwyciężyła wiaściwie nie Rosya, lecz Anglia.

Ponownie wyłoniła się spraw^Ta unii z Rzymem, również na tle politycznem, po ostatnich wojnach bałkańskich, począwszy od roku 1909. Większa część ludności bułgarskiej doszła do przekonania,

■•w.

że polityka rosyjska pod płaszczykiem schizmy popiera własne, a nie bułgarskie interesy. Z dnia na dzień słabła sympatya do Rosyi, a wzmagała się przychylność dla Kościoła katolickiego. Tym razem działał jeszcze inny czynnik, który szczególnie zwykł ważyć na szali p ludu,

mianowicie wyniosły przykład katolickich misyonarzy i zakonnic.

/

Podczas gdy ze strony sprzymierzeńców Bułgarzy widzieli się opuszczonymi i pokrzywdzonymi, misyonarze katoliccy okazywali lud-ności, i to bez różnicy wyznania, Arszełkie dow⁷ody ofiarności i poświęcenia i czynili wszystko, co było w ich mocy, aby ciężko nawiedzonemu narodowi nieść prawdziwą, pociechę i ulgę. Kiedy po skończeniu wojny bałkańskiej wysłane przez Apostolstwo św⁷. Cyryla i Metodego Siostry miłosierdzia wTacały do kraju, żegnała je w⁷ otoczeniu szlachty z Sofii sama także krókwa Eleonora zę łzami w oczach, wyrażając raz po raz żj^czenie, aby jak najwięcej Sióstr pracoAwało w szpitalach i zakładach wychowaw^TCzych w Bułgaryi.