1687289612

38 Lobito.

Po spożyciu w sali restauracyjnej alntoęo, czyli

poszedłem

śniadania, nie zważając na wielki upał, oglądać miasto.

przedsię-

Szeroką główną ulicą szli murzyni, powracający po półtoragodzinnej przerwie do pracy. Szli do biur „biali” i mulaci o najróżniejszych odcieniach skóry, jechały samochody wiozące różnych dyrel

rządzających, szefów, właścicieli rós biorstw i sklepów. Małe „białe” dzieci

domów

niemi teczki i książki.

Zajrzałem do kilku sklepów. W każdym z nich można było kupić wszystko bez wyjątku: jedzenie, buty, bieliznę, gramofon, skóry dzikich zwierząt, wino, papierosy, owoce, książki, perfumy, kosmetyki, walizy, a nawet — fortepian!

Skierowałem się do urzędu administracji, by za-wizować swój paszport i otrzymać prawo stałego pobytu w Lobito. Sympatyczny, grzeczny i uczynny administrator, któremu się przedstawiłem, wydał swo

jemu

kwadr

odpowiednie rozkazy, i w ciągu

o wido-

Z godzinę jeszcze rozmawialiśmy po francusl ministratorem o Portugalji, Angoli, Polsce, kach i możliwościach kolonizacji polskiej w kolonji.

Zapytałem o gubernatora, któremu też chciałem

i ł

złożyć wizytę. Dowiedziałem się, że gubernator rhie-szka w Lobito, lecz urzęduje w Bengueli. Uprzejmy administrator zaproponował mi, że wyrobi mi prywatną audjencję w pałacu gubernatora w Lobito, i że będzie mi towarzyszyć, na co chętnie przystałem. Po-